Nowa metoda utleniania sacharydów
Enzym heparanaza oddziałuje na powierzchni komórki oraz w macierzy międzykomórkowej, rozkładając cząsteczki siarczanu heparanu (ang. HS, heparan sulphate) do oligosacharydów. Siarczan heparanu występuje we wszystkich tkankach zwierzęcych i reguluje wiele procesów biologicznych, m.in. wzrost nowych naczyń krwionośnych (angiogenezę), krzepnięcie krwi i rozwój przerzutów nowotworowych przy rozprzestrzenianiu się raka do innych narządów organizmu. Hamowanie produkcji heparanazy uważa się za obiecującą strategię w opracowywaniu nowych leków przeciwnowotworowych. Udało się to konsorcjum projektu HEPARANASE poprzez zmapowanie miejsc wiązania heparanazy z siarczanem heparanu i zrozumienie mechanizmu oddziaływania (zarówno w formie substratów, jak i inhibitorów) polisacharydów podobnych do siarczanu heparanu z enzymami. Właściwości hamowania heparanazy przez polisacharydy zostały udoskonalone dzięki stworzeniu schematów siarczanowania optymalnych dla oddziaływania przeciwprzerzutowego i przeciwangiogenicznego. Uzyskano to przez zbadanie procesu hamowania heparanazy z wykorzystaniem zarówno naturalnych, jak i syntetycznych oligo- i polisacharydów podobnych do siarczanu heparanu oraz poprzez ocenę skutków tego procesu w obrębie żywych komórek. W ramach projektu HEPARANASE zespół badaczy z Uniwersytetu w Mediolanie opracował nową metodę utleniania pierwszorzędowej grupy hydroksylowej mono- oraz oligosacharydów. Obejmowała ona dwa etapy, z których pierwszym była reakcja utlenienia do aldehydu z udziałem kwasu 2-jodylobenzoesowego (ang. IBX, iodoxybenzoic acid). Metoda ta została po raz pierwszy zastosowana do węglowodanów właśnie w ramach tego badania. Drugim etapem było dalsze utlenianie z utworzeniem grupy karboksylowej. Metodologia ta umożliwiła wydajną syntezę disacharydów zawierających kwas heksuronowy, stanowiących szkielet powtarzającej się jednostki glikozaminoglikanowej.