Zastosowanie nauki w sztuce zdobniczej
Garncarstwo i ceramika mają długą historię, a wiele wyjątkowych okazów jest uważanych za narodowe skarby ze względu na wysokie umiejętności zastosowane przy ich wytwarzaniu. Wyroby garncarskie z Izniku to bogato zdobiona ceramika produkowana pod koniec XVI wieku, którą można znaleźć w zabudowaniach architektury imperialnej Istambułu. W tamtym okresie świat islamski podziwiał i naśladował ceramikę chińską. W tradycji wytwarzania majoliki panował podobny styl, lecz była ona produkowana w epoce renesansu we Włoszech. Rzemiosło to było praktykowane we Włoszech na przestrzeni setek lat i osiągnęło wyrafinowanie i artyzm porównywalne z biżuterią. W ramach projektu CERAMED zwrócono uwagę na surowce używane w produkcji antycznej ceramiki i starano się przetestować je w eksperymentalnym procesie odtwórczym, co przyniosłoby korzyści zarówno dla archeometrii, jak i dla etnoarcheologii. Wyniki doprowadziły do opracowania określenia „jakość muzealna” opartego na kryteriach technologicznych i archeologicznych. Ogólnie rzecz biorąc, celem było ożywienie sektora wysokiej jakości zabytków ceramiki dla rynku muzealnego. W ramach inicjatywy naukowcy odtworzyli proces szkliwienia wykorzystywany przy produkcji ceramiki. W produkcji zdobionych wyrobów techniką niskotemperaturową prawie zawsze wykorzystywano szkliwienie przy użyciu tlenków cyny. Po dodaniu kolorantu do szkliwa, dzięki tym tlenkom można było nawet pokrywać terakotę. Szkliwo nadawało powierzchni głębię oraz zapewniało trwałość w czasie użytkowania. W odpowiedzi na dzisiejsze wątpliwości dotyczące stosowania ołowiu w ceramice naukowcy opracowali i przetestowali nadające się do szkliwienia formuły bezołowiowe. Pośród wytypowanych związków znalazły się krzemiany bezołowiowe, które przebadano pod kątem właściwości optycznych oraz interakcji z podłożami kwarcowymi. Do opracowania formuł bezołowiowych przygotowano dodatkowo narzędzia spektroskopowe.
