Modelowanie obiegu dwutlenku węgla w oceanach w modelu MEDUSA
Naukowcy z Université de Ličge w Belgii stworzyli w tym celu model MEDUSA (Model of Early Diagenesis in the Upper Sediment A - Model Wczesnej Diagenezy w Górnym Osadzie A). MEDUSA jest modelem jednowymiarowym opisującym adwekcję, dyfuzję i reakcje chemiczne węglanów, opalu i materii organicznej. Dwie fazy osadów, lita i zawierająca wodę infiltracyjną, są zdefiniowane jako dwie różne warstwy: reaktywna warstwa mieszana oraz znajdująca się poniżej niej strefa historyczna. W kontekście projektu BRT (6C) programu EESD model MEDUSA został powiązany z wieloskrzynkowym modelem oceanu w celu zbadania wpływu mechanizmów oceanu na stężenie dwutlenku węgla w atmosferze (pCO2). Odtworzono obniżenie ilości węgla organicznego względem węgla węglanowego, czyli zmniejszenie tzw. stosunku deszczowego, podczas maksimum ostatniego zlodowacenia (Last Glacial Maximum, LGM) i odpowiedni spadek ilości pCO2. W zapisie sedymentacji zasymulowanej w modelu MEDUSA stwierdzono przesunięcie fazowe. W szczególności zauważono, że głębokość symulowanej strefy przejściowej kalcytu zwiększyła się w czasie maksimum ostatniego zlodowacenia, podczas gdy rzeczywiste próbki osadów świadczą o jej zmniejszaniu. Zespół Université de Ličge sądzi, że można to wyjaśnić rozpuszczeniem się reaktywnej warstwy mieszanej. MEDUSA stanowi znaczny postęp w stosunku do wcześniejszych, zbyt uproszczonych modeli sedymentacji. Model MEDUSA jest szybki i elastyczny, a ponadto może się pochwalić odwzorowaniem dwukierunkowego transportu pionowego, dzięki czemu obraz rzeczywistości dna oceanicznego jest znacznie bardziej realistyczny. Paleooceanografowie liczą, że odniosą z tego opracowania znaczne korzyści.
