Ulepszone formy do tworzyw sztucznych
Polimery to niezwykle uniwersalny materiał. Te długie cząsteczki złożone z powtarzających się segmentów (monomerów) można znaleźć niemal wszędzie: od celulozy w ścianach komórek roślin, będącej źródłem białka w pożywieniu człowieka, po tworzące nasz organizm białka, wpływające na kolor oczu czy skłonności genetyczne. "Tworzywa sztuczne" to polimery syntetyczne. Są stosowane w takich wyrobach, jak plastikowe butelki na napoje, torebki na żywność czy peleryny przeciwdeszczowe i zasłony prysznicowe. Plastikowe butelki można poddawać recyklingowi. Należą one do klasy materiałów noszących nazwę termoplastycznych, przy czym określenie "plastyczne" dotyczy ich zdolności do zmiany stanu. Materiały termoplastyczne można stopić, ukształtować przy pomocy różnych technik formowania, a następnie schłodzić i utwardzić. Po zużyciu można je ponownie stopić i wykorzystać do wyprodukowania nowych wyrobów (w przeciwieństwie do materiałów termoutwardzalnych, które nie zmieniają raz nadanego kształtu). Aluminiowe narzędzia do formowania są coraz częściej stosowane w technologiach termoplastycznych w całej UE. Pozwalają zmniejszyć koszty oraz skrócić cykl produkcji i czas realizacji zamówień, a jednocześnie zapewniają mniejsze zużycie energii w porównaniu z narzędziami stalowymi. Zastosowanie tej technologii jest jednak ograniczone ze względu na dużą podatność na korozję i zużycie. Próby pokonania tych ograniczeń przy pomocy anodowania (wierzchniego naniesienia warstwy tlenku tego samego materiału) okazały się nieefektywne, gdyż metoda ta powoduje powstawanie mikroskopijnych spękań pod obciążeniem mechanicznym przy stosunkowo niskich temperaturach w porównaniu z temperaturami stosowanymi w obróbce. Chcąc skomercjalizować obiecującą technologię anodowania stworzoną przez małe i średnie przedsiębiorstwa (MŚP) ze Zjednoczonego Królestwa, europejscy naukowcy zainicjowali projekt ALAMO. Celem projektu było uzyskanie aluminiowych narzędzi do formowania termoplastycznego, charakteryzujących się większą odpornością na zużycie i korozję oraz lepszą przewodniością cieplną niż konwencjonalne formy stalowe. Założenia te udało się zrealizować, co potwierdził końcowy test przeprowadzony na dużej i skomplikowanej formie. Anodyzacja nie wpływała negatywnie na właściwości formy w żadnym z badanych procesów formowania, dowodząc, że lepsza skuteczność obróbki nie została uzyskana kosztem właściwości materiału. Dalsze badania powinny doprowadzić do optymalizacji anodyzacji w różnych geometriach form oraz rozmiaru i grubości części. Działania te przyczynią się do zwiększenia konkurencyjności unijnych MŚP zajmujących się wytwarzaniem urządzeń do formowania termoplastycznego.
