Tworzenie środków ochrony przed zarazą ziemniaczaną
Jedną z najważniejszych przyczyn wysokiej aktywności patogennej pasożyta jest oddziaływanie na układ odpornościowy organizmu gospodarza. Zaraza ziemniaczana nie stanowi wyjątku, jeśli chodzi o zdolność przeżycia w wyniku zwalczania układu odpornościowego roślin na drodze chemicznej. Grzyb P. infestans podczas inwazji wstrzykuje tzw. białka efektorowe do apoplastu lub przestrzeni otaczającej błony komórkowe w tkankach liści. Białka te są inhibitorami enzymów roślinnych. Kolejna broń grzyba to wstrzykiwanie wspomnianych białek do cytoplazmy i jąder komórek, gdzie modyfikują one układ odpornościowy rośliny. Zadaniem projektu, który trafnie otrzymał nazwę "Cele białek efektorowych wydzielanych przez grzyby Phytophthora", jest identyfikacja białek efektorowych powodujących upośledzenie działania układu odpornościowego. Kolejnym etapem badań będzie poznanie funkcji biologicznych tych białek oraz rodzajów atakowanych przez nie komórek roślinnych. Za pomocą współimmunoprecypitacji (co-IP), techniki służącej do badania oddziaływań międzybiałkowych, wykryto efektor AVRblb2, rozpoznawany przez gen odpowiedzialny za odporność na zarazę. Efektor AVRblb2 potrafi w różny sposób zmieniać fizjologię rośliny. Gromadzi się on na końcach strzępków grzybni, zwiększając podatność na infekcję. Zespół projektu zidentyfikował ponadto jedną z cząsteczek docelowych – C14, wcześniej nieznany enzym układu odpornościowego. Po inaktywacji cząsteczki C14 roślina stała się bardziej odporna na zarazę. Manipulacja cząsteczką C14 może spowodować zwiększenie odporności na działanie grzyba P. infestans. Wyniki tych badań prawdopodobnie znajdą zastosowanie w biotechnologii i hodowli roślin. Ponadto odkrycie efektora AVRblb2 oraz jego oddziaływania na haustoria powinno przełożyć się na nowe możliwości opracowania trwałej metody ochrony roślin uprawnych przed chorobami.