System nośnikowy dla leku w postaci chimery molekularnej
Główną barierą w przemyśle farmaceutycznym jest ograniczona biodostępność terapii o wysokiej skuteczności. Odpowiedzią na to ograniczenie jest wykorzystanie miceli i liposomów. Te sferyczne nanonośniki mogą wprowadzać leki, które są słabo rozpuszczalne, szybko ulegają degradacji lub są toksyczne. W transporcie środków leczniczych za pośrednictwem liposomów lub miceli lek lub gen jest otoczony sferyczną cząsteczką o rozmiarze nano. Dlatego też micela lub liposom jest idealnym nośnikiem, pełniącym rolę płaszcza chroniącego zawartość podczas transportu. Jednak w przypadku nośników liposomowych problemem jest niska swoistość. Naukowcy z Leibnitz Institute for Molecular Pharmacology w ramach projektu CPP podjęli się opracowania cząsteczek, których to ograniczenie nie będzie dotyczyć. Wynikiem badań było uzyskanie nowej cząsteczki — chimery lipopeptydowej znanej pod nazwą P2A2. Kluczem do sukcesu działania P2A2 jest peptyd oparty na ApoE (apolipoproteina E), który ma zdolność przenikania przez błony komórkowe. Apolipoproteiny występują naturalnie w środowiskach komórkowych. Składnikiem lipidowym są dwa łańcuchy palmitoilowe, które katalizują proces agregacji i wbudowywania w dwuwarstwową powłokę lipidową, taką jak błony komórkowe. Kolejnymi zaletami P2A2 są łatwa synteza oraz szeroki wachlarz substancji docelowych. Badania biofizyczne wykazały, że lipopeptydy spontanicznie organizują się w micele nanonośnikowe zbudowane z ok. 30 identycznych cząsteczek. Interakcje P2A2 z lipidami wykazały stan koloidalny idealny do transportu leku.
