Badanie gwiazd w ramach asterosejsmologii Teoria ewolucji gwiazdowej leży u podstaw wielu zagadnień w astrofizyce. Aby przekonać się, że teoria jest prawidłowa, naukowcy finansowani ze środków UE porównali modele teoretyczne z danymi obserwacyjnymi. Zmiana klimatu i środowisko © Thinkstock Głównym ograniczeniem w testowaniu teorii ewolucji gwiazdowych jest fakt, że klasyczne obserwacje astronomiczne zapewniają dostęp jedynie do właściwości powierzchni gwiazd, takich jak jasność i skład chemiczny. To oczywiście nie wystarcza do opisania wnętrza gwiazd, w którym zachodzą złożone procesy. Jedynym sposobem na zgłębienie naszej wiedzy o ewolucji gwiazdowej jest "wgląd" w ich wnętrze i poznanie ich wewnętrznej struktury. W tym celu astronomowie pracujący nad projektem "Stellar astrophysics, helioseismology, asteroseismology and nucleosynthesis" (SAHA-NUC) wykorzystali pomiary uzyskane w ramach niedawnych misji fotometrycznych. Satelity Kepler, a przede wszystkim CoROT (ang. Convection, rotation and planetary transits) skorzystały z warunków panujących w przestrzeni kosmicznej, by zmierzyć oscylacje gwiazd o małej amplitudzie. Astronomowie mogli sondować wnętrza gwiazd, ponieważ różne tryby oscylacji mają zdolność penetracji do różnych głębokości. Słońce było punktem startowym badania, ponieważ umożliwia ono "kalibrację" nie w pełni rozumianej fizyki, którą stosuje się do modelowania odległych gwiazd. Skład jądra słonecznego, określony w oparciu o wysoce precyzyjne dane heliosejsmiczne, porównano ze składem powierzchni słonecznej, by zyskać wgląd w ewolucję wczesnego układu słonecznego. To pozwoliło nam zgłębić wiedzę na temat Słońca i udoskonalić model solarny, a na zasadzie przedłużenia, także modele gwiazdowe. Zespół SAHA-NUC zweryfikował Standardowy Model Słońca, który obejmuje wszelkie zjawiska fizyczne uważane za standardowe w modelach gwiazdowych. Ponadto, naturalne rozszerzenie heliosejsmologii obejmowało zastosowanie tych samych technik względem gwiazd, których oscylacje charakteryzują się właściwościami zbliżonymi do tych obserwowanych na powierzchni Słońca. Zespół projektu obserwował pulsacje u gwiazd należących do gwiezdnych klastrów i oszacował kluczowe parametry, takie jak masa i wiek, niezależnie od pomiarów asterosejsmicznych. Celem ostatecznym było wykorzystanie tego typu pomiarów do stworzenia bardziej szczegółowego obrazu wnętrza gwiazd oraz procesów fizycznych, jakie w nim zachodzą. Do rezultatów należą ograniczenia nałożone po raz pierwszy na utratę masy czerwonych olbrzymów w otwartych gwiezdnych klastrach. Podsumowując, projekt SAHA-NUC zlikwidował poważne ograniczenia i umożliwił rozróżnienie między rozmaitymi scenariuszami formowania i ewolucji komponentów naszej galaktyki. Słowa kluczowe Gwiazdy, asterosejsmologia, astrofizyka, ewolucja gwiazdowa, astronomiczny, jasność, heliosejsmologia, nukleosynteza, oscylacje o małej amplitudzie, Słońce, odległe gwiazdy, jądro słoneczne, powierzchnia słoneczna, Standardowy Model Słońca, czerwone olbrz
