Projekt DECARBit zajmie siê zbadaniem tañszych technologii wychwytywania dwutlenku wêgla
Wkrótce rozpocznie siê realizacja nowego badania finansowanego ze ¶rodków unijnych, dotycz±cego technologii wychwytywania dwutlenku wêgla przed spalaniem, przeznaczonych dla elektrowni zasilanych gazem i wêglem. Projekt DECARBit, którego realizacja ma potrwaæ cztery lata, bêdzie wspierany w siódmym programie ramowym (7PR) i koordynowany przez niezale¿n± norwesk± organizacjê badawcz± SINTEF, a zaanga¿owanych w niego bêdzie 14 partnerów z o¶miu krajów. Wiêkszo¶æ technologii stosowanych obecnie do wychwytywania CO2 opiera siê na substancjach chemicznych, które oczyszczaj± gazy odlotowe i oddzielaj± CO2 od innych gazów w strumieniu spalin - jest to tzw. wychwytywanie po spalaniu. Tê metodê uwa¿a siê za dro¿sz± i bardziej skomplikowan± ni¿ technologia wychwytywania przed spalaniem, której celem jest usuniêcie zwi±zków wêgla z wêgla i gazu ziemnego, zanim w ogóle trafi± do elektrowni. Aby mo¿na by³o dokonaæ oddzielenia zwi±zków wêgla (dekarbonizacji), paliwo podstawowe - wêgiel, gaz ziemny lub biomasa - musi byæ zgazowane, aby przemieniæ siê w gaz syntezowy o du¿ej zawarto¶ci wodoru i tlenku wêgla. Tlenek wêgla jest nastêpnie przekszta³cany w dwutlenek wêgla przy wykorzystaniu metody konwersji gazu par± wodn± (reakcji WGS). CO2 mo¿e byæ wychwycony i sk³adowany, natomiast paliwo nie zawieraj±ce zwi±zków wêgla i bogate w wodór wysy³ane jest do elektrowni. Przysz³y koordynator projektu DECARBit - organizacja SINTEF - jest czê¶ci± norweskiego oddzia³u europejskiej sieci O¶rodków Przekazu Innowacji, pomagaj±cych przedsiêbiorstwom i organizacjom badawczym w sprawach transferu technologii, umów licencyjnych, praw w³asno¶ci intelektualnej (IPR) i znajdowaniu ¼róde³ finansowania innowacji. Jest ona zaanga¿owana w ró¿ne projekty finansowane ze ¶rodków UE, w tym piêæ projektów dotycz±cych gospodarowania CO2, ale równie¿ w inne dziedziny badañ. Norwegia - jako kraj posiadaj±cy bogate zasoby ropy naftowej - od d³u¿szego czasu odgrywa wa¿n± rolê w opracowywaniu technologii wychwytywania i sk³adowania dwutlenku wêgla (CCS): w pa¼dzierniku 1996 r. zaczê³o dzia³aæ pierwsze na ¶wiecie urz±dzenie do wychwytywania CO2 pracuj±ce na morzu w z³o¿u gazowym Sleipner Vest na Morzu Pó³nocnym, eksploatowanym przez najwiêkszy norweski koncern wydobywaj±cy gaz i ropê StatoilHydro. Wed³ug przedstawicieli SINTEF to dziêki temu w³a¶nie do¶wiadczeniu oraz mocnej wspó³pracy w kraju miêdzy StatoilHydro i Norweskim Uniwersytetem Nauki i Technologii (NTNU), Norwegia odnios³a takie sukcesy w uzyskiwaniu wsparcia UE dla badañ. - Uczestnictwo w tych projektach ma du¿e znaczenie dla instytutów badawczych i dla ca³ego kraju, ze wzglêdu na dostêp do sieci, który dziêki temu uzyskujemy - przyznaj± Nils A. Røkke, dyrektor ds. technologii gazu w SINTEF oraz profesor Olav Bolland z Norweskiego Uniwersytetu Nauki i Technologii (NTNU). Niedawno rz±d Norwegii og³osi³, ¿e zamrozi finansowanie ze ¶rodków publicznych badañ dotycz±cych gospodarowania CO2. - Martwi nas, ¿e stagnacja w finansowaniu z sektora publicznego w naszym kraju spowoduje, ¿e nie bêdziemy w stanie wprowadzaæ istotnych ulepszeñ w naszych laboratoriach. To mo¿e sprawiæ, ¿e w przysz³o¶ci staniemy siê mniej konkurencyjni w Europie - komentuj± Nils A. Rokke i profesor Bolland. Kiedy UE wraz z rz±dami niektórych krajów inwestuj± du¿e ¶rodki w badania nad technologiami CCS, inne zainteresowane strony gwa³townie zainteresowa³y siê CCS jako ¶rodkiem przeciwdzia³ania zmianom klimatycznym. Ale krytycy ostrzegaj± przed mo¿liwymi ryzykami zwi±zanym ze sk³adowaniem dwutlenku wêgla. Skutki sekwestracji w morzach, sk³adowania w otwartym oceanie, zat³aczania do warstw wodono¶nych o zwierciadle swobodnym i jezior albo na przyk³ad na dno morza nie s± jeszcze prawie w ogóle poznane.
Kraje
Norwegia