Skóra z czujnikami adaptacyjnymi, które rozwijają swoje możliwości w czasie rzeczywistym
Integracja wielu dyscyplin i różnych dziedzin wiedzy pozwoliła na powstanie niezwykłych osiągnięć i postępów. Projekt NANOARCHITECTRONICS(odnośnik otworzy się w nowym oknie) staje w awangardzie kolejnej wielkiej fuzji. Połączenie nanotechnologii, hierarchicznych architektur i elektroniki powinno doprowadzić do stworzenia przełomowych powierzchni sensorycznych i inteligentnych „skór” o niespotykanych dotąd właściwościach. Projekt NANOARCHITECTRONICS zgromadził 13 partnerów z ośmiu krajów Europy w celu wypracowania wspólnego języka, podstaw teoretycznych i planu działań badawczych dotyczących tej dziedziny. Oprócz ujednolicenia pojęć i strategii, konsorcjum zainicjowało liczne działania w zakresie współpracy i upowszechniania. Wizja dotycząca detekcji Projekt NANOARCHITECTRONICS przyczynia się do połączenia konwencjonalnych zasad działania systemów elektromagnetycznych z hierarchicznymi strukturami w nanoskali. Efektem będą pionierskie rekonfigurowalne i adaptacyjne systemy reagujące na całe widmo elektromagnetyczne. Badacze z projektu przewidują, że dziedzina ta doprowadzi do powstania syntetycznych systemów detekcji, które będą oddziaływać z nami w sposób naturalny. Koordynator projektu Stefano Maci tłumaczy: „Nowa dziedzina ma na celu stworzenie sensorycznych interfejsów pomiędzy podmiotem (osobą lub systemem) a środowiskiem. Będą one wyglądać jak syntetyczne, mutowalne skóry. Interfejsy te będą w sposób poznawczy rozwijać swoje funkcje, aby zmaksymalizować połączenia oraz możliwości w zakresie monitorowania/detekcji”. Określenie stanu obecnego i wyznaczenie kierunków na przyszłość Projekt NANOARCHITECTRONICS, mający stworzyć standardowy język, pozwoli określić wyraźne granice obecnych badań i plan działania na przyszłość. W przypadku nowej dyscypliny, będącej efektem połączenia wielu nowoczesnych technologii, w tym nanofotoniki, plazmoniki, nanoelektroniki i inteligentnych materiałów, nie było to łatwe zadanie. Konsorcjum opracowało ramy oparte na trzech nowo powstałych obszarach badawczych, z których każdy krzyżuje się z wieloma innymi dziedzinami. Tym, co łączy te obszary, jest inżynieria materiałów nanoskalowych i wieloskalowe projektowanie na potrzeby modelowania. Korzystając z tych zdefiniowanych obszarów badań, zespół opracował strategiczny plan działania, wypełniając lukę między badaniami teoretycznymi a badaniami inspirowanymi problemami społecznymi i konkurencyjnością przemysłu. Obejmuje on harmonogram i zalecenia dotyczące badań mających na celu osiągnięcie „wszechstronnego połączenia”, umacniającego wiodącą pozycję Europy w kluczowych obszarach i wzmocnienie jej w nowatorskich dziedzinach. Cały ten wysiłek i szczegółowe wyniki zostały wykorzystane na wiele sposobów i przyniosły znakomite rezultaty. W ramach projektu NANOARCHITECTRONICS utworzono wirtualne centrum NTX(odnośnik otworzy się w nowym oknie), które pomaga partnerom w upowszechnianiu paradygmatu NANOARCHITECTRONICS w środowiskach badawczych i przemysłowych oraz w poprawie ich potencjału badawczego. We wspólnym repozytorium(odnośnik otworzy się w nowym oknie) znajdują się dane, wyniki, modele i narzędzia dla naukowców pracujących nad projektami w dziedzinie „nanoarchitektroniki”. Współpraca międzynarodowa(odnośnik otworzy się w nowym oknie) była przedmiotem trzech działań skierowanych do środowiska naukowego, władz lokalnych i partnerstw publiczno-prywatnych. Organizacja lub udział w wielu międzynarodowych wydarzeniach, takich jak warsztaty i specjalne sesje konferencyjne, objęły trzy specjalistyczne kursy doktoranckie(odnośnik otworzy się w nowym oknie). Projekt NANOARCHITECTRONICS przyczynił się nie tylko do ujednolicenia pojęć – zjednoczył też wiele organizacji pracujących nad najnowszymi rozwiązaniami technologicznymi. Jak podsumowuje Maci, w projekcie NANOARCHITECTRONICS udało się „stworzyć szeroką społeczność, liczącą obecnie 50 partnerów, oraz zdefiniować sztandarową wizję dotyczącą nowej kluczowej technologii umożliwiającej stosowanie nanostrukturalnych interfejsów w szerszym kontekście nanoinżynierii”. Dla przykładu, akademicko-przemysłowe partnerstwo w ramach sieci FORESEEN(odnośnik otworzy się w nowym oknie), będącej autorem pojęcia „nanoarchitektroniki” i twórcą aktualnego projektu, zwiększyło się z pierwotnych 33 partnerów do obecnych 50. Ta grupa, wraz z 72 innymi instytucjami zajmującymi się badaniami z dziedziny spintroniki, metamateriałów i nanofononiki, podpisała się pod sztandarową wizją dotyczącą nanostrukturalnych interfejsów. Dzięki projektowi NANOARCHITECTRONICS ta nowatorska dziedzina badawcza wypływa na szerokie wody.
