Larwy węgorza zmierzają szybszą i krótszą drogą do Europy
Czy larwy węgorza europejskiego (Anguilla anguilla) dryfują zachodnią trasą w stronę Prądu Zatokowego na początku swojej wyprawy? Według wyników nowych badań międzynarodowych odpowiedź brzmi "nie". Badania nad biofizycznymi powiązaniami w Morzu Sargassowym wskazują na alternatywną, krótszą trasę dryfowania larw w kierunku Europy. Opisano je w czasopiśmie Proceedings of the Royal Society B, Biological Sciences. Populacje węgorza w Europie i USA kurczą się dramatycznie. Najnowsze badania przeprowadzone przez Politechnikę Duńską rzucają światło na wczesny etap oceaniczny cyklu życia węgorzy oraz na warunki rozwoju i schematy żywienia larw. Wyniki uzyskane przez duńską ekspedycję Galathea 3 do tarlisk węgorzy na Morzu Sargassowym, położonym w środkowej części północnego Atlantyku, wskazują jak istotną rolę odgrywa klimat w procesach oceanicznych przy określaniu warunków wczesnego etapu życia węgorzy oraz ocenie malejącej populacji tych tajemniczych stworzeń. "Nasze badania na Morzu Sargassowym pokazują znaczącą zależność między fizycznymi a biologicznymi warunkami na tym obszarze" - wyjaśnia Peter Munk z Narodowego Instytutu Zasobów Wodnych przy Politechnice Duńskiej (DTU Aqua). "Front, jaki powstaje, kiedy ciepłe wody tropikalne spotykają się z chłodniejszymi wodami północnego Atlantyku odgrywa kluczową rolę w życiu larwalnym węgorzy." Naukowcy odkryli, że front utrzymuje larwy węgorza wewnątrz strefy, która zapewnia nie tylko lepsze warunki żywieniowe, ale również wpływa na ich dryfowanie w kierunku kontynentu. Zdaniem zespołu panuje powszechne przekonanie, że węgorze europejskie najpierw dryfują zachodnią trasą z tarlisk, a następnie płyną wraz z Prądem Zatokowym - ciepłym prądem oceanicznym, podążającym z Zatoki Meksykańskiej w kierunku północnym przez Ocean Atlantycki. Jednakże naukowcy wskazują na istnienie ścisłego powiązania między rozmieszczeniem larw a frontami na tym obszarze. Twierdzą, że front między ciepłymi a zimnymi wodami tworzy prąd, który przesuwa się w kierunku wschodnim. Zatem larwy mogą "wykorzystywać ten subtropikalny przeciwprąd" jako kolejną opcję szybszej i krótszej drogi do Europy. W ramach powiązanych prac badawczych wyniki innych badań, przeprowadzonych w czasie ekspedycji Galathea 3 i opisanych w czasopiśmie Biology Letters, dostarczają informacji na temat diety larw węgorza, a konkretnie nawyków żywieniowych bardzo małych larw węgorza. Wcześniej naukowcy sądzili, że przejście węgorzy do Morza Sargassowego jest powiązane z możliwościami żywieniowymi, jakie oferuje ten obszar malusieńkim węgorzom. Dzięki wykorzystaniu kodowania DNA (kwasu dezoksyrybonukleinowego) naukowcy byli w stanie zidentyfikować różne organizmy planktoniczne występujące w treści jelita larw, której nie dałoby się zidentyfikować w inny sposób. Ich badania wykazały, że larwy węgorza chętnie żerują na różnych stworzeniach morskich, a ich ulubionym przysmakiem są meduzy. "Kodowanie DNA treści jelit 61 genetycznie zidentyfikowanych larw A. anguilla złapanych na Morzu Sargassowym pokazały, że nawet najmniejsze larwy żywiły się uderzającą różnorodnością organizmów planktonicznych, a galaretowaty zooplankton ma dla ich diety fundamentalne znaczenie" - czytamy w artykule. "Stąd określony skład planktonu wydaje się mieć zasadnicze znaczenie dla żywienia i rozwoju larw węgorza, sugerując powiązanie między przetrwaniem węgorzy a regionalną produktywnością planktonu." Naukowcy pracujący nad tymi badaniami zauważają, że ich odkrycia mogą zostać wykorzystane do promowania prac nad sztucznym rozmnażaniem i hodowlą węgorza europejskiego. W obydwu badaniach wzięli również udział naukowcy z Austrii, Belgii, Kanady i Szwecji.
Kraje
Austria, Belgia, Kanada, Dania, Szwecja