Poszukiwanie najlepszego nośnika dwutlenku tytanu
Oddalone regiony, w których energia elektryczna jest niedostępna, często cierpią na brak czystej wody pitnej. Rozwiązania oparte na zasilaniu energią słoneczną niosą nadzieję, niemniej istnieje jeszcze kilka problemów technicznych, z którym należy się uporać. W ramach projektu SOLWATER podjęto działania na rzecz poprawy wydajności, w ramach których wykorzystano fotokatalizator na bazie dwutlenku tytanu (TiO2) w różnych formach. Eksperymenty przeprowadził Universidad Nacional de Ingeniería w Peru. W celu dopracowania procesu osadzania TiO2 na szklanych pierścieniach Raschiga i narastania cienkich warstw tlenku cynku poświęcono znaczne środki, niemniej największy potencjał stwierdzono w wypadku peletek ceramicznych i węgla aktywowanego. Aby zapewnić stabilność fotokatalizatora powleczone peletki ceramiczne zostały wielorotnie poddane działaniu przepływu turbulentnego, odpowiadającego liczbom Reynoldsa (Re) od 100 do 400. Mimo tego stwierdzono bardzo małe pogorszenie parametrów, a stopień usuwania 4-chlorofenolu i innych bardzo toksycznych związków nie uległ obniżeniu w stosunku do peletek niepłukanych. Zachęcające wyniki uzyskano również przez osadzanie TiO2 na węglu aktywowanym techniką zol-żel. W wyniku analizy za pomocą skaningowego mikroskopu elektronowego i innych urządzeń stwierdzono właściwe cechy powierzchni. Testy ze sztucznie zanieczyszczoną wodą wykazały zadowalające usuwanie fenolu w stopniu 20 części na milion. Kolejną korzyścią z użycia węgla aktywowanego była możliwość dostosowania rozmiaru i porowatości peletek do konkretnego zastosowania.
