Wskaźniki magnetyczne umożliwiają poprawę modeli zmian klimatycznych
Rdzeń o długości 25 m, pobrany z górnej warstwy dna na głębokości 400m ze środka szelfu północnoislandzkiego, poddany został analizie magnetycznej wysokiej rozdzielczości. Rejon ten jest głównym granicznym obszarem zmian klimatycznych. Jest on związany ze zmianami atmosferycznymi i oceanograficznymi pod wpływem przemieszczającej się granicy między zimnymi i ciepłymi masami wody w rejonie frontu polarnego oraz związanymi z tym zjawiskiem wiatrami zachodnimi. W oparciu o rdzeń stworzono model historyczny, stosując tefrochronologię do datowania próbek. Technika ta wykorzystuje identyfikację warstw popiołów wulkanicznych, pochodzących z pojedynczych wybuchów, do stworzenia struktury chronologicznej. Model historyczny umożliwił dokładne datowanie znacznych zmian w stężeniu minerałów magnetycznych próbki oraz wielkości ziarna w okresie ostatnich 10.000 lat. Optimum klimatyczne w okresie Holocenu, jakie miało miejsce od 10.000 do 6.000 lat temu, charakteryzowało się niewielkimi zmianami w zapisie magnetycznym. Istnieje jasny dowód na wzrastającą niestabilność oceanograficzną od okresu 6.000 lat temu do chwili obecnej. Trend spadku zawartości minerałów magnetycznych związany był ze zmianą schematu cyrkulacji, oraz zbiegł się z obniżką formacji gł+ębokowodnych Północnego Atlantyku. Naukowcy uczestniczący w projekcie PACLIVA pomyślnie zidentyfikowali szereg krótkotrwałych okresów obniżonej zawartości minerałów magnetycznych. Najpóźniejszy z nich miał miejsce w latach od 1020 AD do 1330 AD, co odpowiada okresowi średniowiecznego optimum klimatycznego. Wydarzenia te wskazują na okresy wzmożonej aktywności i wysoko zasolonego prądu Irmingera w odniesieniu do mocniejszego wpływu wód północnego Atlantyku do Mórz Nordyckich.Analiza widmowa wybranych parametrów magnetycznych wykazała okresy wzmożonej aktywności trwającej setki lat. W porównaniu z okresem wcześniejszym, okresy te były wyraźniej pokazane w ciągu ostatnich 6000 lat. Zmiany mogły występować z powodu nieustających interwałów oscylacji Północnego Atlantyku (NAO), trwających setki lat. Wyniki te wskazują, że klimat okresu holoceńskiego był bardziej niestabilny niż uważano to poprzednio. Dowodzi to istotnego znaczenia prowadzonych studiów klimatycznych o wysokiej rozdzielczości dla obecnego okresu, co powinno umożliwić badaczom przedstawienie bardziej dokładnych prognoz przy wykorzystaniu ulepszonych modeli klimatycznych.