Import wodoru z zagranicy
Czy produkowanie wodoru poza granicami UE i importowanie go z bardzo daleka do konsumentów w Unii jest ekonomicznie uzasadnione i ma potencjał trwałości? Według autorów finansowanego przez UE projektu ENCOURAGED odpowiedź na to pytanie jest twierdząca. W ramach tego projektu finansowanego z budżetu szóstego programu ramowego (6PR) przeanalizowano potencjał produkcyjny ośrodków produkujących wodór poza UE, to znaczy w Maroku, Algierii, Islandii, Norwegii, Turcji i na Ukrainie. Uwzględniono również ośrodki w Rumunii i Bułgarii, które w momencie analizy nie należały do UE. Działalność tych ośrodków skupia się na ekologicznych i odnawialnych źródłach energii, takich jak słoneczna energia cieplna, energia wiatrowa, geotermiczna, wodna i biomasa. Badanie przeprowadzone w ramach projektu wskazało, że te ośrodki produkcyjne mogą zaspokoić całkowite zapotrzebowanie Europy na wodór w scenariuszu zakładającym najniższą obecność wodoru (400 terawatogodzin do 2040 r.) i połowę potrzeb w przypadku scenariusza przewidującego najwyższą obecność (ponad 1000 TWh). Największy potencjał posiada Afryka Północna (energia wiatrowa i słoneczna), następnie Turcja (biomasa) i Norwegia (energia wodna). Jednak wykorzystywanie tych źródeł produkcji może prowadzić do wysokich kosztów transportu, kosztów sprężania w stacjach paliw oraz zwiększenia emisji dwutlenku węgla ze stosowanych przy tym paliw kopalnych, co należy ocenić w skali globalnej. W celu obniżenia kosztów autorzy badania zalecają uwzględnianie wyłącznie rozwiązań na dużą skalę, aby uzyskać korzyści skali. Spośród wszystkich przeanalizowanych korytarzy wodorowych wodór lub energia geotermiczna z Islandii zapewnia najtańszy wodór oraz najmniejsze bariery w odniesieniu do konkurencyjnych alternatywnych dróg jego wykorzystania. Na kolejnym miejscu znajduje się wodór z elektrowni wodnych w Norwegii i Rumunii. Zatem wodór mógłby być najpierw importowany z tych wybranych korytarzy, a następnie wykorzystywany jako paliwo transportowe. Autorzy badania uważają, że kiedy zapotrzebowanie na wodór wzrośnie (ponad 10 procent pojazdów napędzanych wodorem do 2030 r.), możliwe będzie rozważenie szerszego pakietu. W podsumowaniu badania podkreśla się potrzebę prowadzenia dalszych badań dotyczących tych korytarzy wodorowych, aby rozważyć ich pozytywne i negatywne aspekty.