Unijni naukowcy dążą do przełamania bariery pojemności magazynowania
Możliwość przechowywania ogromnych ilości dokumentów, zdjęć, filmów wideo i muzyki w naszych komputerach i innych gadżetach jest wynikiem olbrzymich postępów technologicznych na przestrzeni lat. Naukowcy uczestniczący w projekcie TERAMAGSTOR (Terabitowe, magnetyczne technologie magazynowania) dofinansowanego ze środków unijnych dążą do przesunięcia granic jeszcze dalej za pomocą dysku twardego, którego gęstość zapisu wyniesie jeden terabit na cal kwadratowy (1 Tbit/cal2). Projekt otrzymał dofinansowanie na kwotę 3,45 mln EUR z tematu "Technologie informacyjne i komunikacyjne" (TIK) Siódmego Programu Ramowego (7PR). Projekt TERAMAGSTOR stanowi kontynuację pierwotnego projektu MAFIN (Warstwy magnetyczne na nanokulach - innowacyjna koncepcja nośników pamięci), który otrzymał dofinansowanie w kwocie 1,3 mln EUR z tematu "Technologie społeczeństwa informacyjnego" (IST) Szóstego Programu Ramowego (6PR) UE. Aby rozwinąć swój koncept, naukowcy z projektu TERAMAGSTOR wykorzystali malutkie, namagnesowane nanokule, które mając średnicę 25 nanometrów są większe od zwykłych ziaren, ale mniejsze od typowych komórek pamięci. Zdaniem zespołu korzyść jaka wiąże się z nanokulami to ich samoczynne organizowanie się w regularną matrycę, co może pomóc w utrzymaniu kosztów na niskim poziomie. Nanokule zostały następnie zmieszane z roztworem na bazie alkoholu, który umieszczono na podłożu. Aby zyskać pewność, że cząstki utrzymają się na miejscu naukowcy pokryli następnie powierzchnię warstwą magnetyczną (stopem żelaza i platyny, który spotyka się z dużym zainteresowaniem w branży), tworząc rodzaj magnetycznej "pokrywy". Pokrywa działa jak magnes (z biegunem północnym i południowym), a matrycę można wykorzystywać jako urządzenie pamięciowe. Należy dodać, że ponieważ kule, które są oddalone od siebie o 25 nanometrów, odpowiadają gęstości zapisu równej 1 terabitowi (1.000 gigabitów) na cal kwadratowy, zespół MAFIN był przekonany, że ta sama metodologia przy wykorzystaniu mniejszych kuli mogłaby zapewnić gęstości do sześciu razy większe. Poza samym nośnikiem zapisu naukowcy zbadali również techniki zapisu (odkryli, że potrzebne są korekty w stopie żelaza i platyny, aby informacje mogły być bez kłopotu zapisywane i odczytywane) i przeprowadzili doświadczenia za pomocą sondy z końcówką magnetyczną (zamiast tradycyjnej głowicy zapisującej), aby namagnesować i odczytać każdą nanokulę. Projekt MAFIN miał na celu opracowanie całkowicie nowego, magnetycznego nośnika zapisu o ultrawysokiej gęstości na potrzeby magnetycznego magazynowania, który będzie się różnić od dzisiejszych dysków twardych, zapisujących informacje w warstwie ferromagnetycznej zbudowanej z ziaren. Projekt TERAMAGSTOR przejmuje teraz wyniki poprzedniego projektu weryfikującego koncepcję, aby opracować, zbudować i przetestować przyszły, magnetyczny nośnik z zapisem prostopadłym o powierzchniowej gęstości (gęstości dwuwymiarowego obiektu) przekraczającej 1 Tbit/cal2. Chemicy, fizycy, inżynierowie i materiałoznawcy z dziewięciu instytutów europejskich rozpoczęli w 2008 r. prace nad projektem TERAMAGSTOR, którym kieruje Demokritos, Krajowe Centrum Badań Naukowych z Grecji. Podejście zespołu opiera się na opracowaniu zaawansowanych nośników warstwowych za pomocą technik nanotechnologicznych, jednych z kluczowych technologii produkcyjnych XXI w. Projekt MAFIN miał na celu zbudowanie powierzchni zapisu złożonej ze specjalnych komórek magnetycznych oraz umożliwienie produkowania odpowiednich nanostruktur bez wielkich nakładów i na dużą skalę. Trzyletni projekt TERAMAGSTOR zakończy się w kwietniu 2011 r.