Ubytek masy mięśniowej a trening fizyczny u ludzi w podeszłym wieku
W ramach projektu BETTER-AGING badano przyczyny słabowitości i oceniano korzyści programu treningowego dla osób w najbardziej zaawansowanym wieku. Projekt miał na celu ocenę funkcji nerwowo-mięśniowych u osób starszych, gdyż jedną z cech procesu starzenia jest zmniejszenie masy mięśniowej i siły. Pogarszanie się funkcji i wydajności nerwowo-mięśniowych wraz z wiekiem oszacować można na podstawie pomiaru maksymalnej siły skurczu izometrycznego (ang. MVC). Upośledzenie siły zależy jednak od grupy mięśniowej. W ramach projektu badano efekty sześciomiesięcznego programu treningu siłowego na główne grupy mięśnie w okolicach kostki. Mimo że program treningowy jest bardzo skuteczny w odzyskiwaniu siły w podeszłym wieku, nie wydaje się on poprawiać czynności odruchowej mięśni. Jej spadek stwierdzono u osób starszych, co sugeruje, że zmiana ta może mieć związek ze zjawiskiem zwyrodnieniowym. Na podstawie programu treningu siłowego poddano ocenie plastyczność właściwości elastycznych mięśni u osób starszych. Pierwsze badanie określało sztywność podczas zgięcia planarnego u młodych i starszych osób. Było ono podobne w obu grupach wiekowych, wskazując na mechanizm adaptacyjny. Drugie badanie miało na celu sprawdzenie różnic między starszymi kobietami i starszymi mężczyznami. Większa sztywność występująca u kobiet może być spowodowana różnicami w tkance mięśniowej, co by częściowo tłumaczyło większą częstotliwość upadków. Trzecie badanie miało na celu ocenę stopnia odzyskiwania funkcji ruchowych w następstwie sześciomiesięcznego programu treningu siłowego. Mniejsza sztywność może być spowodowana przystosowaniem strukturalnym i nerwowym, stanowiąc przeciwwagę dla niektórych efektów procesu starzenia się nerwowo-mięśniowego. Badania tej natury nad możliwością odwrócenia efektów starzenia mogą tylko poprawić jakość życia ludzi w podeszłym wieku. Słabowitość mięśniowo-szkieletowa jest głównym czynnikiem mającym wpływ na kwestię samodzielnego życia aż do śmierci. Zachowując ruchliwość, stabilność postawy, zdolność dbania o samego siebie i zapobiegając upadkom można zatem uniknąć wykluczenia społecznego.