Pomiar strumienia ciepła w Morzu Barentsa
Morze Barentsa, znajdujące się na północy Europy, stanowi ważne połączenie między Oceanem Atlantyckim i Arktycznym. Napływ ciepłej wody atlantyckiej (AW, Atlantic Water) zapewnia, że porty w Norwegii, Rosji i innych krajach leżących nad tym morzem pozostają zimą niezamarznięte. Ten napływ był obiektem badań prowadzonych przez Instytut Badań Morza (IMR, Institute of Marine Research) w Bergen w Norwegii. W ramach projektu o nazwie ASOF-N użyto zacumowanych urządzeń do pomiarów temperatury i szybkości w sąsiedztwie zachodniej krawędzi szelfu Morza Barentsa (WBS, Western Barents Slope). Te dane połączono z informacjami hydrograficznymi, co pozwoliło uzyskać najbardziej dokładne w tej chwili oszacowania strumieni ciepła. W instytucie IMR obliczono, że średni strumień ciepła netto w kierunku Morza Barentsa ma wartość około 40 terawatów, chociaż jego wielkość ulegała znacznym zmianom w poszczególnych latach. Strumień nie zawsze jest pojedynczym, dużym przepływem; często dzieli się na wiele mniejszych gałęzi, które mogą zostać przesunięte przez przepływy powrotne. Najważniejszym odkryciem poczynionym przez instytut IMR i jego partnerów w ramach projektu ASOF-N jest to, że temperatura wody w obszarze WBS wcale nie jest powiązana ze strumieniem AW. W rzeczywistości strumień jest napędzany głównie przez lokalne wiatry. W związku z tym niezwykle ważne jest, aby mierzyć zarówno temperaturę, jak i szybkość w celu prawidłowej oceny zmienności krótko- i długoterminowej. Finalny element projektu badawczego wymagał użycia modelowania w celu uzupełnienia luk w sieci obserwacyjnej. W instytucie IMR powiązano model lodu morskiego, który jest istotny podczas modelowania regionu takiego, jak Morze Barentsa, z modelem ogólnej cyrkulacji oceanu (Regional Ocean Model System). Ten system został użyty w trybie modelowania przeszłości (hindcasting) w celu odtworzenia strumienia ciepła od roku 1990, a następnie w czasie trwania projektu.
