Nanodruty lepsze od nanorurek?
Takie ograniczenia, w zakresie zastosowania nanorurek, zachęciły zainteresowanych tą dziedziną naukowców do poszukiwania ich nieorganicznych alternatyw. Jedna z koncepcji dotyczy nanodrutów zawierających molibden, siarkę i jod (MoSI), przy czym największy potencjał wykazują nanodruty WS2. Wśród najbardziej atrakcyjnych ich właściwości można wymienić łatwe, szybko skalowalne wytwarzanie, jednorodność średnic i rodzaju elektrycznego, a także właściwości funkcjonalne, bardzo podobne do cech nanorurek węglowych. Z uwagi na to, że nanodruty są nową klasą materiałów, muszą jeszcze być dokładnie zbadane dla celów zastosowań praktycznych i technicznych. W ramach projektu, pod nazwą „Przetwarzanie i elektronowe badanie nieorganicznych nanostruktur w rozwijanych technologiach” (Pepinen), zamierzano wyjaśnić związane z tym problemy, łącząc postępujące opracowania z efektywnym wykorzystaniem w wielofunkcyjnych zastosowaniach. Nadrzędnym celem było zbadanie potencjału przydatności nowatorskich nanorurek i nanodrutów do przyszłych komponentów wytwarzanych w nanoskali. W tym finansowanym przez UE projekcie przeprowadzono pełne, strukturalne badanie nanodrutów Mo6S4.5I4.5 wykorzystując do tego celu połączone techniki mikroskopii i spektroskopii. Rezultaty badań wykazały, że takie nanodruty posiadają wysoce uszkodzoną, multikrystaliczną naturę, charakteryzującą się zupełnym brakiem dalekiego uporządkowania. Wynik ten stanowił zaprzeczenie w przypadku rezultatów uzyskanych dla bardziej uporządkowanych nanodrutów Mo6S3I6. Określenie struktury nanodrutów Mo6S4.5I4.5 pozwoliło naukowcom na przeprowadzenie szeregu obliczeń zmierzających do przewidywania elektronicznego zachowania się pojedynczych nanodrutów, jak też wiązek nanodrutów. Inne, przeprowdzone eksperymenty uprościły wyświetlenie problemów związanych z przetwarzaniem nanodrutów Mo6S2I8, oraz opracowanie metodyki ich rozpraszania i rozplątywania. Dzięki skoncentrowaniu badań w ramach projektu Pepinen na zasadniczych i precyzyjnych, fundamentalnych badaniach, wniesiono wkład do europejskich osiągnięć oraz do stworzenia konkurencyjności w zakresie badań nieorganicznych alternatyw nanorurek węglowych.
