Nanonauka osłodzona materiałem w postaci pszczelego plastra
Badania koncentrowane były przez pewien czas na osiągnięciu samoporządkowania nanostruktur wykorzystywanych w nowoczesnych zastosowaniach technicznych. Odkryta ostatnio nanosiatka przybliża nieco rozwiązania w tym kierunku. Nowy materiał posiada formę niewielkiego plastra miodu, tworzącego mocną powłokę na określonej powierzchni metalu. Struktura sześciokątnego azotku boru (h-BN) ulega samoporządkowaniu do postaci struktury siatkowej, której wymiary i solidne właściwości powodują, iż jest ona fascynującym nowym kandydatem dla przyszłych nanotechnologii i potrzeb rusztowania nanostruktur.Głównym zadaniem projektu "Nanosiatka azotku boru jako rusztowanie nanokatalizatorów, nanomagnesów i powierzchni funkcjonalnych" (Nanomesh) było zrozumienie procesów samoporządkowania materiałów oraz odkrycie, w jaki sposób można regulować parametry siatki takiego materiału. Finansowane przez UE konsorcjum, składające się z dziewięciu członków, miało na celu zbadanie wykonalności takiego zastosowania do produkcji nanokatalizatorów, nanomagnesów i funkcjonalizowanych powierzchni. Członkom zespołu udało się zbadać, ocenić, a w niektórych przypadkach nawet zademonstrować obiecujące zastosowania nanosiatki. Rezultaty badania zapewniły jasne zrozumienie powłok z nanosiatek oraz rozszerzone zrozumienie ich rozkładu oraz mechanizmów samoporządkowania. Partnerzy pomyślnie zidentyfikowali i przebadali alternatywne prototypy i podłoża, jakie mogą być zastosowane do masowej produkcji nowatorskiego materiału. Ustalona została w pełni zdolność do funkcjonalnego wychwytywania organicznych cząsteczek przez pory, co zwróciło uwagę na dziedzinę zastosowań biotechnicznych. Pojedyncza, spięta struktura monowarstwy h-BN, choć niezbyt pomyślnie stosowana w urządzeniach elektronicznych, okazała się stabilna w warunkach próżni, powietrza, niektórych cieczy oraz w temperaturach dochodzących do 796oC. Opracowania te wzbudziły zainteresowanie w innych dziedzinach, początkowo nie branych pod uwagę. Partnerzy projektu Nanomesh dzielili między sobą prace na krajowych i międzynarodowych konferencjach, publikowali artykuły naukowe i fachowych czasopismach oraz wnieśli wkład w terminologię na ten temat, publikowaną przez Wikipedię. Partnerzy ci odnieśli sukces w wytworzeniu materiału, dobrze znanego w środowiskach nauki o nanomateriałach.
