Zdobywanie wiedzy na temat ograniczeń sieci sensorycznej
Szybkie postępy w dziedzinie technologii komputerowej, w tym miniaturyzacja oraz obniżenie kosztów, umożliwiły zintegrowanie funkcji detekcji, przetwarzania i komunikacji w ekonomicznych urządzeniach znanych pod nazwą węzłów sensorycznych. Mogą one być połączone bezprzewodowo, tworząc mające wiele przydatnych zastosowań sieci sensoryczne, w których potrzebna jest detekcja lub pomiar zmiennych fizycznych na dużych obszarach. Do przykładów należą tu sieci służące do monitorowania środowiska lub pogody, reagowania na katastrofy oraz do monitorowania stanu infrastruktur, urządzeń oraz sprzętu przemysłowego. Pomimo niewątpliwej przydatności sieci sensorycznych, w większości prac badawczych koncentrowano się na kwestiach empirycznych, pozostawiając fundamentalne pytania bez odpowiedzi. Na przykład, jakie są ograniczenia dla tych sieci zdecentralizowanych wynikające z podstawowych ograniczeń poszczególnych węzłów, takich jak wielkość pamięci, cykl eksploatacji oraz zasięg łączności, szczególnie w trudnych i niekorzystnych warunkach, w których te sieci często działają? W ramach finansowanego ze środków UE projektu "Modele antagonistyczne w sieciach sensorycznych" (AMSN) zbadano wiele kwestii, w tym transmisje deterministyczne, granice skuteczności oraz trasowanie i planowanie harmonogramów.
