Sprawniejsze silniki dla zdrowszej planety
Przemysł lotniczy domagał się niedrogiego i bardzo precyzyjnego systemu, który mógłby dać szybkie efekty zgodnie z normami Organizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego (ICAO). Celem projektu "Technika zdalnego odczytu fizycznego dla certyfikacji emisji silników lotniczych i monitorowania" (Aerotest) było dopracowanie metod optycznych stosowanych w testowaniu emisji. Metody te stanowią nieinwazyjny sposób oceny zanieczyszczeń obecnych w spalinach silników lotniczych, a wyniki projektu można wykorzystać nie tylko przy certyfikacji, ale także do wykrywania awarii silników. Wcześniejsze projekty europejskie wykazały zasadność stosowania dwóch nieinwazyjnych technik: spektroskopii w podczerwieni z transformacją Fouriera (FTIR), do mierzenia emisji różnych gazów, oraz inkandescencji laserowej (LII), do mierzenia cząstek sadzy. Projekt Aerotest przyniósł ważne udoskonalenia dotyczące kalibracji obu systemów, dzięki czemu udało się zwiększyć ich precyzję i czułość. Naukowcy przeprowadzili szeroko zakrojone testy na małych i dużych silnikach i dokonali modyfikacji pozwalających na precyzyjne odwzorowanie określonych typów silników. Oprócz tego wykorzystano modele korelacji emisji w połączeniu z modelami wydajności silników, aby sformułować kryteria automatycznego rozpoznawania do wykorzystania w monitorowaniu stanu silników i diagnostyce awarii. Sporządzono raport AIR (Aerospace Information Report) i zaprezentowano wyniki projektu Komisji Pomiarów Spalin Lotniczych. Reasumując, projekt Aerotest znacząco poprawił precyzję i wydajność nieinwazyjnych metod monitorowania emisji, odpowiadając na zapotrzebowanie producentów zarówno w odniesieniu do procesu certyfikacji, jak i diagnostyki awarii silników.