Marker pomocny w leczeniu gruźlicy
Od dwóch do trzech milionów osób na świecie umiera co roku z powodu gruźlicy (Tuberculosis bacillus). Walkę z tą chorobą podjęto w ramach projektu "Określenie markera skuteczności leczenia gruźlicy" (TB Treatment Marker) opracowywanego w Gwinei Bissau, gdzie wskaźnik zachorowalności na gruźlicę jest jednym z najwyższych na świecie. Naukowcy współpracujący w ramach projektu postawili sobie za cel opracowanie metody, dzięki której możliwe będzie podniesienie skuteczności programów leczenia gruźlicy. Umożliwi to bardziej efektywne stosowanie odpowiednich leków oraz doprowadzi do spadku zachorowalności na tę chorobę. Obecnie, w sytuacji, gdy leczenie pierwotne okazuje się nieskuteczne, przeprowadza się niezwykle czasochłonną i szczegółową analizę, aby określić kolejne antybiotyki, które mogą być stosowane w leczeniu. Poprzednie badania wykazały, że rozpuszczalny receptor urokinazowego aktywatora plazminogenu (suPAR) może być wykorzystywany jako marker skuteczności leczenia. Stężenie białek osocza krwi jest podwyższone, jeśli gruźlica ma charakter aktywny i obniża się jeśli pacjent dobrze reaguje na leczenie. Wykorzystanie suPAR-u niesie ze sobą wiele korzyści. Jego obecność można wykryć we krwi, surowicy, osoczu i moczu, wykorzystując w tym celu niedrogi test immunoenzymatyczny (ELISA). Biorąc pod uwagę, że obszary o najwyższym wskaźniku zachorowalności na gruźlicę to w dużej mierze dość odległe kraje trzeciego świata, fakt, że test ma charakter przenośny i nie jest kosztowny ma duże znaczenie. W ramach inicjatywy TB Treatment Marker, znanej również pod nazwą treaTBest, przeprowadzono badania kliniczne w Gwinei Bissau, aby określić czy poziom suPAR-u obniżał się przy stosowaniu skutecznego leczenia i czy może być wykorzystywany jako czynnik prognostyczny. Biorąc po uwagę długofalowe skutki rozmaitych infekcji, schorzeń i interwencji medycznych, badacze chcieli określić najważniejszy czynnik – krytyczny moment, w którym suPAR powinien zostać wykorzystany przy podejmowaniu klinicznych decyzji dotyczących dalszego leczenia. Jednym z głównych osiągnięć projektu była odbudowa placówek zajmujących się badaniem gruźlicy, które uległy zniszczeniu podczas wojny domowej w 1998 roku. Po opracowaniu projektu badań zebrano dane potrzebne do przeprowadzenia kolejnych analiz. Uczestnicy projektu skoncentrowali się również na rozwoju edukacji i budowaniu potencjału w walce przeciwko chorobie na terenach wiejskich.
