Plastyczność mózgu u osób po amputacji
Plastyczność mózgu to zdolność komórek mózgowych do przystosowania się do nowej sytuacji po utracie zwykłych bodźców. W projekcie PLASTICITYINAMPUTEES badano plastyczność pod względem dwóch głównych czynników reorganizacji pracy mózgu: deprywacji sensorycznej i adaptacyjnym zachowaniom motorycznym. W pierwszym badaniu naukowcy analizowali zależność pomiędzy plastycznością mózgu a zjawiskiem bólu fantomowego, czyli odczuwania dyskomfortu w brakującej kończynie. Naukowcy stwierdzali u osób po amputacji cierpiących na bardziej nasilone bóle fantomowe bardziej typową strukturę i aktywność mózgu w obszarze odpowiadającym utraconej ręce. Ponadto odpowiedź mózgu na ruchy fantomowe ręki była nieodróżnialna od odpowiedzi osób z obiema kończynami górnymi. Czynności mózgu nie są jednak prawidłowe. Komunikacja pomiędzy obszarami mózgu odpowiadającym za rękę i innymi, odpowiedzialnymi za interakcję ze środowiskiem zewnętrznym, wydaje się zaburzona. W drugim badaniu obserwowano przystosowanie osób po amputacji do swojej niepełnosprawności. Naukowcy stwierdzili, że osoby urodzone z jedną ręką (niepełnosprawność wrodzona) wydają się więcej korzystać z kikuta od osób, które utraciły rękę na późniejszym etapie życia (niepełnosprawność nabyta). Te strategie znajdują odzwierciedlenie w mózgu, pokazując, że adaptacyjna plastyczność ma związek ze sposobem korzystania z kończyny. W trzecim badaniu skupiono się na lokalnej reorganizacji mózgu i jej wpływie na cały mózg. Te prace pokazały, że obszar, na który ma wpływ amputacja, odłącza się od swojej pierwotnej sieci (odpowiedzialnej za ruch) i staje się częścią sieci odpowiedzialnej za przetwarzanie wewnętrznych bodźców. Naukowcy postawili hipotezę, że ta zmiana może być przyczyną bólu fantomowego. Na tej podstawie naukowcy przeprowadzili nieinwazyjną stymulację mózgu i terapię behawioralną, aby leczyć ból fantomowy. Udało się pomóc 12 osobom po amputacji. Projekt stanowi przykład korzyści z badań dla pacjentów z amputowanymi kończynami. Badania dowiodły, że mózg osoby dorosłej jest bardziej plastyczny, niż to wcześniej podejrzewano. Na podstawie tych wyników można opracowywać nowe, zgodne z nimi programy rehabilitacji.
