Uczenie społeczne i zarządzanie zasobami
Teoria społecznego uczenia się mówi, że ludzie potrafią uczyć się od siebie nawzajem poprzez obserwację, naśladowanie i modelowanie. Teoria ta jest często uważana za pomost między koncepcjami behawioralnymi i kognitywnymi, ponieważ społeczne uczenie się obejmuje uwagę, pamięć i motywację. Uczestnicy finansowanego ze środków UE projektu SLINNRM przeanalizowali piśmiennictwo na temat społecznego uczenia się, aby znaleźć nowe trendy i tematy. Przeprowadzili oni badanie empiryczne dotyczące procesu uczenia się w świecie rzeczywistym. Po przeanalizowaniu przeszło 97 publikacji na ten temat wyniki badań SLINNRM rozpowszechniano za pośrednictwem publikacji naukowych. Badacze wyłonili nowe trendy, czynniki interdyscyplinarne oraz rozwiązania metodologiczne. Projekt SLINNRM realizowany był w północno-wschodnich Włoszech, a w jego ramach przeprowadzono dwa studia przypadków. W pierwszym z nich badano rolę kapitału społecznego w procesie uczenia się w ramach systemu dóbr wspólnej puli. Systemy wspólnej własności różnią się od własności prywatnej czy państwowej tym, że są zarządzane samodzielnie przez społeczność lokalną. Drugie studium przypadku polegało na obserwacji powstawania planu zarządzania z wykorzystaniem procesu partycypacyjnego – kapitału społecznego. W ramach obserwacji dokonano też oceny procesu uczenia się. Praktyki eksperymentalne i refleksyjne, takie jak ta badana w ramach omawianego projektu, pokazują, że społeczne uczenie się jest interesującą alternatywną metodą zarządzania zasobami środowiskowymi i naturalnymi.
Słowa kluczowe
Społeczne uczenie się, zarządzanie zasobami, zasoby naturalne, uczenie poznawcze, proces uczenia się, kapitał społeczny, system powszechnej własności, proces partycypacyjny
