Kryzys, który stworzył Europę
W latach 70. i na początku lat 80. Europa odpowiedziała na kryzys gospodarczy, wybierając zwiększenie federalizacji polityk ekonomicznych oraz zastosowanie neoliberalnych instrumentów gospodarczych. Działania te były efektem intensywnej debaty obejmującej także inne koncepcje rozwoju Europy i jej potencjalne struktury instytucjonalne, jednak ostatecznie zdecydowano się na te właśnie rozwiązania. Przyczyny, dla których tak się stało, badali uczestnicy finansowanego ze środków UE projektu CRISISEUROPE. W projekcie uwzględniono czterech głównych aktorów: trio dominujących państw europejskich (Wielkiej Brytanii, Francji i Zachodnich Niemiec) oraz Europejską Wspólnotę Gospodarczą (EWG). Projekt realizowany był pod auspicjami London School of Economics and Political Science przez dwa lata, do sierpnia 2014 r. Modelowanie ekonomiczne pomogło w zidentyfikowaniu aktorów i debat sprzeciwiających się wprowadzeniu trzech głównych potencjalnych modeli rozwoju Europy. Chronologia zdarzeń wskazuje na rosnące i malejące poparcie dla poszczególnych rozwiązań. Koncepcja Europy socjalnej dominowała w okresie od 1973 do 1979 r., teorie neomerkantylistyczne wiodły prym w latach 1977 – 1984, a koncepcja neoliberalna doszła do głosu w 1980 r. Badacze stwierdzili, że debata została zakończona dopiero w 1985 r. W ramach projektu badano również inne rozwiązania instytucjonalne, które mogła wybrać Europa. Model EWG wybrano ze względu na szereg różnych kwestii gospodarczych, politycznych i instytucjonalnych. Badacze argumentują, że aktualny model stanowi największy kompromis między autonomią a wiarygodnym zaangażowaniem poszczególnych krajów. W projekcie CRISISEUROPE opisano debaty, które ukształtowały dzisiejszą Unię Europejską. Kwestie te pozwalają też na lepsze zrozumienie ostatnich przemian dotyczących globalizacji oraz aktualnego kryzysu gospodarczego.
