Koniec zjawiska stopy błędów
Kodowanie nadmiarowe to gałąź cyfrowej komunikacji dotycząca niezawodnego przesyłania informacji w kanałach o dużych zakłóceniach poprzez efektywne wykorzystanie zasobów mocy i przepustowości. Efektywność osiągana jest przez dodanie redundancji (nadmiarowość) danych w transmisji, chociaż najpopularniejsza taka metoda (low-density parity-check – LDPC) dochodzi do granic swoich możliwości. Ograniczenia te określane są mianem stopy błędów ("error floor"). Celem finansowanego ze środków UE projektu ERRORFLOORS (Advanced coding techniques for mitigating error floors) było zbadanie tego zjawiska i znalezienie sposobów ulepszenia wydajności kodów dekodowanych iteracyjnie. Projekt realizowany był przez turecki Uniwersytet Bogazici od października 2010 r. do września 2014 r. Członkowie konsorcjum rozpoczęli od rygorystycznej analizy struktury kodu, aby zrozumieć sposób powstawania stopy błędów. Zespół przeanalizował struktury podatne na błędy w graficznym odwzorowaniu kodów LDPC w kontekście niepowodzeń dekodowania. Dalsze asymptotyczne prace polegały na zbadaniu rozwoju właściwości rodzin kodów w miarę wydłużania się kodów. Ponadto grupa zaprojektowała nowatorskie harmonogramy i reguły zatrzymania dla dekoderów. Prace pozwoliły zmaksymalizować efektywność mocy przetwarzania, ograniczając liczbę operacji bez znacznej utraty wydajności. Zespół stworzył także model komunikacji niepodobny do prostszych wersji innych grup. W projekcie wykorzystano bardziej realistyczny układ przeplotu w celu rozerwania korelacji przy minimalizacji opóźnienia. Projekt ERRORFLOORS dostarczył nowych informacji o powodzeniach i niepowodzeniach dekodowania iteracyjnego. Efektem tego były nowe standardy komunikacji wykorzystujące technologie kodowania nadmiarowego.