Czy Wielki Zderzacz Hadronów jest w stanie znaleźć dowody potwierdzające słuszność teorii strun?
Wielki Zderzacz Hadronów (LHC) to największy na świecie akcelerator cząstek. W ramach projektu STRINGPHENOATLHC (String phenomenology at the era of LHC) przeanalizowano kilka sposobów, w jakie LHC mógłby wykryć istnienie strun. Przeprowadzono szczegółową analizę amplitudy rozpraszania zawierającej strunowe stany światła. Obliczone amplitudy stanowią sygnatury eksperymentalne stanów strunowych światła, które mogą być badane w LHC. Badania rozszerzono, tak aby objęły pola o wyższym spinie. Podobnie, także one stanowią sygnatury eksperymentalne, które mogą być testowane w LHC, a także dostarczają informacji na temat sprzężeń pól o wyższym spinie z innymi stanami strunowymi. W ramach projektu badano obecność abelowych symetrii dyskretnych w kontekście półrealistycznych globalnie spójnych modeli Gepnera. Zespół uogólnił poszukiwania, umożliwiając częściowe pochodzenie symetrii dyskretnej od ukrytego sektora. Dzięki temu uogólnieniu ustalono, że symetrie dyskretne są dość typowe w modelach Gepnera. Zaobserwowano również, że pewne konstrukcje przejawiają troistość barionową, dzięki czemu oferują naturalne wyjaśnienie obecności operatorów rozpadu protonów w 5. wymiarze. W ramach prac kontynuacyjnych badanie to rozszerzono na inne konstrukcje Gepnera, przyglądając się parzystości materii i troistości protonów. Celem było określenie, które cechy konstrukcji Gepnera muszą zostać spełnione, aby uzyskać określony typ symetrii dyskretnej. Nie znaleziono prostego odwzorowania. W ramach programu badania budowy modelu D-bran i D-instantonów, uczestnicy projektu przyjrzeli się aspektom fenomenologicznym typowych półrealistycznych konstrukcji typu II/ F-teorii. Są to na przykład przewidywania teorii strun dotyczące supersymetrycznych partnerów cząstek modelu standardowego, takich jak elektrony czy kwarki. Badano ogólne wzorce miękkiego naruszania supersymetrii występujące w typowych scenariuszach naruszania supersymetrii typu II. Uczeni starali się określić typowe sygnatury, które można by potencjalnie zaobserwować w kolejnej fazie prac LHC. W badaniu stabilizacji modułów i próżni de Sittera nie znaleziono stabilnych minimów prowadzących do dodatniej stałej kosmologicznej. Zespół zaproponował mechanizm sekwestracji parametrów próżni stanowiących wkład modelu standardowego w stałą kosmologiczną. Uczeni przeanalizowali konsekwencje wprowadzenia tej propozycji do w pełni lokalnej kwantowej teorii pola. Otrzymany w ten sposób lagranżjan jest typowy dla spontanicznie naruszonej konforemnej teorii pola, co wskazuje, że propozycja ta opiera się na strukturze konforemnej teorii pola.