Czy Wielki Zderzacz Hadronów jest w stanie znaleźć dowody potwierdzające słuszność teorii strun?
Wielki Zderzacz Hadronów (LHC) to największy na świecie akcelerator cząstek. W ramach projektu STRINGPHENOATLHC (String phenomenology at the era of LHC) przeanalizowano kilka sposobów, w jakie LHC mógłby wykryć istnienie strun. Przeprowadzono szczegółową analizę amplitudy rozpraszania zawierającej strunowe stany światła. Obliczone amplitudy stanowią sygnatury eksperymentalne stanów strunowych światła, które mogą być badane w LHC. Badania rozszerzono, tak aby objęły pola o wyższym spinie. Podobnie, także one stanowią sygnatury eksperymentalne, które mogą być testowane w LHC, a także dostarczają informacji na temat sprzężeń pól o wyższym spinie z innymi stanami strunowymi. W ramach projektu badano obecność abelowych symetrii dyskretnych w kontekście półrealistycznych globalnie spójnych modeli Gepnera. Zespół uogólnił poszukiwania, umożliwiając częściowe pochodzenie symetrii dyskretnej od ukrytego sektora. Dzięki temu uogólnieniu ustalono, że symetrie dyskretne są dość typowe w modelach Gepnera. Zaobserwowano również, że pewne konstrukcje przejawiają troistość barionową, dzięki czemu oferują naturalne wyjaśnienie obecności operatorów rozpadu protonów w 5. wymiarze. W ramach prac kontynuacyjnych badanie to rozszerzono na inne konstrukcje Gepnera, przyglądając się parzystości materii i troistości protonów. Celem było określenie, które cechy konstrukcji Gepnera muszą zostać spełnione, aby uzyskać określony typ symetrii dyskretnej. Nie znaleziono prostego odwzorowania. W ramach programu badania budowy modelu D-bran i D-instantonów, uczestnicy projektu przyjrzeli się aspektom fenomenologicznym typowych półrealistycznych konstrukcji typu II/ F-teorii. Są to na przykład przewidywania teorii strun dotyczące supersymetrycznych partnerów cząstek modelu standardowego, takich jak elektrony czy kwarki. Badano ogólne wzorce miękkiego naruszania supersymetrii występujące w typowych scenariuszach naruszania supersymetrii typu II. Uczeni starali się określić typowe sygnatury, które można by potencjalnie zaobserwować w kolejnej fazie prac LHC. W badaniu stabilizacji modułów i próżni de Sittera nie znaleziono stabilnych minimów prowadzących do dodatniej stałej kosmologicznej. Zespół zaproponował mechanizm sekwestracji parametrów próżni stanowiących wkład modelu standardowego w stałą kosmologiczną. Uczeni przeanalizowali konsekwencje wprowadzenia tej propozycji do w pełni lokalnej kwantowej teorii pola. Otrzymany w ten sposób lagranżjan jest typowy dla spontanicznie naruszonej konforemnej teorii pola, co wskazuje, że propozycja ta opiera się na strukturze konforemnej teorii pola.
Słowa kluczowe
Wielki Zderzacz Hadronów, teoria strun, brany, STRINGPHENOATLHC, lagranżjan
