Kobiety-przywódcy w dynastiach politycznych
W ostatnich latach kobiety coraz częściej są czołowymi postaciami partii politycznych, dowodząc tym samym równości płci również na tej płaszczyźnie. Zjawisko to jest doskonale widoczne w dynastiach politycznych w krajach demokratycznych, gdzie kobiety zastąpiły spokrewnionych polityków-mężczyzn. W ramach finansowanego z funduszy UE projektu FAMGENPO (Family politics, party politics, and gender politics: Comparing five cases) porównano pięć przypadków tego zjawiska, skupiając się na trzech najbardziej znanych osobowościach: Hillary Clinton (USA), Tzipi Livni (Izrael) i Marine Le Pen (Francja). Uczestnicy projektu zgromadzili dokumentację wydarzeń, jakie miały miejsce w partiach politycznych związanych z każdą z tych kobiet, przeprowadzili wywiady z członkami partii i przeanalizowali doniesienia medialne. Zbadali również wydarzenia wpływające na poparcie kobiet z dynastii politycznych przez opinię publiczną, w tym także na ich akceptację przez członków partii i wyborców lub brak tej akceptacji. Przeanalizowano również sposób organizacji rad rodziców oraz samorządów uczniowskich w europejskich szkołach, przypominający organizację partii politycznych. Odkryto, że osoby aktywnie działające w samorządach studenckich bardzo często zostają w przyszłości politykami. Inaczej dzieje się w amerykańskim systemie federalnym, gdzie nie istnieje żaden bezpośredni związek między aktywizmem na szczeblu lokalnym i ogólnokrajowym. Dalsze badania wykazały, jakie korzyści odniosła Le Pen, przedstawiając się jako osoba „urodzona” w partii założonej przez ojca. Livini nie odniosła takiego sukcesu jako córka polityka i nie była w stanie zmienić swojej kobiecości w atut dający jej przewagę nad innymi kandydatami. Z drugiej strony Clinton musiała mierzyć się z populistyczną krytyką elit oraz skandalem ciągnącym się za jej mężem, mimo że cały czas podkreślała swoją oddaną pracę na rzecz partii, a nie tylko figuratywną rolę. Uczestnicy projektu przeprowadzili również szczegółową analizę francuskiego Frontu Narodowego, skupiając się na polityce równości oraz różnicach pokoleniowych i ideologicznych pomiędzy poszczególnymi członkami i frakcjami partii. Pozwoliło im to zrozumieć dynamikę powiązań między populizmem a przynależnością do dynastii politycznej, równością płci, poglądami skrajnie prawicowymi i radykalnie prawicowymi, rasą, klasą i konserwatyzmem społecznym. Zgodnie z jednym z najważniejszych wniosków, kobiety z dynastii politycznych mogą, we właściwym środowisku, stać się populistycznymi liderkami, jak miało to miejsce w przypadku Le Pen. Jednakże przypadek Livni dowodzi, że odrzucenie spuścizny, wizerunku lub programu partii rodziców może uniemożliwić osiągnięcie sukcesu, zaś Clinton została uznana za przedstawicielkę „starej gwardii”, co zadziałało na jej niekorzyść.
Słowa kluczowe
Kobiety-przywódcy, dynastie polityczne, kobiety w polityce, FAMGENPO, rodziny polityków, polityka równości
