Przechowywanie danych niezbędnym warunkiem zapewnienia trwałości wyników Międzynarodowego Roku Polarnego
Dr David Carlson, dyrektor Biura Programowego Międzynarodowego Roku Polarnego, zaapelował o infrastrukturę o pojemności wystarczającej do przechowywania danych i umożliwiającej wymianę informacji zebranych w trakcie Roku. Stwierdził, że brak takiej infrastruktury do marca 2009 r. może zagrozić celowości tej inicjatywy. - Z uwagi na względy środowiskowe uzyskane przez nas wyniki naukowe pojawiły się w samą porę; zajmujemy się właściwą dziedziną w odpowiednim czasie - powiedział. Uznał, że od chwili inauguracji w marcu 2007 r. Międzynarodowy Rok Polarny okazał się "nadzwyczajnym sukcesem międzynarodowym" i przyczynił się do podniesienia świadomości społecznej co do znaczenia regionów polarnych. Dodał jednak, że do tej pory nie wiadomo, jak po marcu 2009 r. zostanie rozwiązana kwestia koordynacji danych i udostępnienia kompleksowego systemu ich archiwizacji. - Następnym wyzwaniem jest zestawienie i udostępnienie wszystkich danych w sposób umożliwiający ich powszechną wymianę - powiedział. - Jesteśmy zgodni co do konieczności tego kroku, ale rzeczywistym wyzwaniem jest sposób jego realizacji, metody wymiany danych oraz ich mapowania - zauważył dr Carlson. - Nie są to problemy natury technicznej, ale potrzebujemy pracowników, więc jest to kwestia zasobów ludzkich. W przeciwnym wypadku do 2010 r. nie uda się tych danych udostępnić. Międzynarodowy Rok Polarny jest inicjatywą globalną, w której uczestniczą 63 kraje. W ramach tej inicjatywy do tej pory przeznaczyły na badania polarne 272 miliony euro. Dr Carlson ocenia, że do marca 2009 r. łączna kwota środków na badania naukowe wiążące się z Międzynarodowym Rokiem Polarnym może wzrosnąć do 1,2 miliarda euro. Bieżący Międzynarodowy Rok Polarny jest czwartą tego typu międzynarodową inicjatywą badawczą. Pierwsza z nich miała miejsce w latach 1882-1883. Obecny Rok jest programem Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO) i Międzynarodowej Rady ds. Nauki (ICSU), sponsorowanym przez kilka organizacji międzynarodowych. Koordynatorem wkładu Europy w badania polarne jest Europejskie Konsorcjum Polarne (EPC), którego działalność w tym charakterze finansuje Komisja Europejska z budżetu szóstego programu ramowego (6PR). W skład konsorcjum wchodzi 25 ministerstw rządowych, krajowe agencje finansujące oraz władze 19 krajów europejskich odpowiedzialne za badania polarne i rozwój technologiczny, jak również Europejska Rada Polarna Europejskiej Fundacji Nauki.