Badacze zgłębiają starożytny skarb
Archeolodzy z brytyjskiego Uniwersytetu Nottingham oraz greckiego Ephorate of Underwater Antiquities Ministerstwa Kultury wykorzystują sprzęt cyfrowy do rozwiązania zagadki starożytnego greckiego miasteczka Pavlopetri, które jest uznawane za najstarsze zatopione miasto na świecie. W miejscu odkrytym i naniesionym na mapę przez badaczy z Instytutu Oceanografii Uniwersytetu Cambridge w 1968 r. nie prowadzono od tej pory żadnych innych prac. Projekt ten może stać się motorem napędowym archeologii podwodnej w przyszłości. Ruiny Pavlopetri, które leżą trzy do czterech metrów pod wodą nieopodal wybrzeża Lakonii na Półwyspie Peloponeskim, pochodzą co najmniej z 2800 r. p.n.e. Budynki nadal są nienaruszone, istnieją również w dalszym ciągu ulice, dziedzińce oraz grobowce. Eksperci uważają, że ruiny pochodzą z okresu mykeńskiego (ok. 1680-1180 r. p.n.e.). Dr Jon Henderson z Centrum Badań Archeologii Podwodnej (UARC) na Uniwersytecie Nottingham jest pierwszym archeologiem od 40 lat, który otrzymał specjalne zezwolenie rządu greckiego na zbadanie podwodnego miasta. Projekt ten pomoże rzucić światło na to, jak miasto się rozwijało, kiedy było zamieszkane, do czego było wykorzystywane oraz dlaczego zniknęło pod wodą. 'To miejsce ma wyjątkowe międzynarodowe znaczenie archeologiczne. Jest sprawą pilną, aby kruche pozostałości tego miasteczka były dokładnie zarejestrowane i zakonserwowane zanim przepadną na zawsze,' wyjaśnił dr Henderson. 'Celem fundamentalnym jest podniesienie świadomości znaczenia tego miejsca oraz zapewnienie, aby było etycznie zarządzane i przedstawione opinii publicznej w sposób zrównoważony i korzystny zarówno dla rozwoju turystyki, jak i miejscowej społeczności.' Zatopione budynki, dziedzińce, ulice, nagrobki oraz groby znajdują się blisko obszaru często odwiedzanego przez turystów i obozowiczów. Badacze zapewniają, że zarówno turystyka jak i przemysł mają negatywny wpływ na ruiny. W okolicy można spotkać nurkujących turystów poszukujących pamiątek. Szkody wyrządzają również statki, gdyż ich kotwice są ciągnione wzdłuż dna morskiego. Dr Henderson oraz jego zespół, współpracujący z panem Elias'em Spondylis'em z Ephorate of Underwater Antiquities, wykorzystują sprzęt pierwotnie opracowany dla wojska oraz rynku podmorskich pół naftowych. Eksperci wierzą, że sprzęt ten może zmienić podwodne pomiary oraz zapis archeologiczny. Badacze dokonają cyfrowego pomiaru podwodnego obszaru z dokładnością do milimetra, wykorzystując skaner akustyczny opracowany przez północnoamerykańską firmę zajmującą się inżynierią podmorską. Sprzęt jest w stanie bardzo szybko wygenerować fotorealistyczne, trójwymiarowe pomiary obiektów na dnie oraz obiektów podwodnych z dokładnością większą od milimetra. 'Zdolność dokonywania szybkich, dokładnych i - co ważniejsze - tanich pomiarów podwodnych obiektów, od wraków statków do zatopionych miast stanowi główną przeszkodę dla rozwoju archeologii podwodnej w przyszłości,' zauważył dr Henderson. 'Wierzę, że mamy teraz do dyspozycji technikę, która w skuteczny sposób rozwiązuje ten problem.' Dr Nicholas Flemming, człowiek, który odkrył to miejsce w 1967 r., jest na pokładzie. Jego zespół z Cambridge przeprowadził pomiary tego obszaru taśmami ręcznymi w 1968 r. Dr Chrysanthi Gallou z Uniwersytetu Nottingham obecnie przeprowadza systematyczną ocenę znalezisk wydobytych w tamtym czasie. Archeolodzy zakończą swoje pełne podwodne pomiary do końca czerwca.
Kraje
Grecja, Zjednoczone Królestwo