Bramkowanie genów kluczem do wyjaśnienia mechanizmu powstawania guzów nowotworowych
RNA, czyli kwas rybonukleinowy, to łańcuch cząsteczek, które współdziałają z DNA. DNA, czyli kwas dezoksyrybonukleinowy, jest – o czym wie większość z nas – materiałem dziedzicznym u ludzi i niemal wszystkich pozostałych organizmów. Decyduje o tym, kim i jacy jesteśmy. Cząsteczki mikroRNA należą do klasy małych niekodujących cząsteczek RNA, które regulują ekspresję genową, oddziałując na docelowe informacyjne cząsteczki RNA (mRNA). Uczestniczą w proliferacji komórek, ich odpowiedzi na stres, apoptozie, rozwoju i różnicowaniu. Niemniej jednak, kiedy ich własna ekspresja zostaje zaburzona, pełnią funkcję czynników modulujących w takich chorobach, jak rak układu pokarmowego, rak płuc i białaczka limfocytowa. W finansowanym przez UE projekcie "Mechanizmy strukturalne i biofizyczne jądrowego eksportu mikroRNA" (MicroRNA Export) wykorzystano połączone podejścia strukturalne, biochemiczne i biofizyczne, a także krystalografię rentgenowską i jądrowy rezonans magnetyczny, aby zbadać cechy strukturalne i biofizyczne kompleksu mikroRNA związanego z eksportem jądrowym. Integracja wszystkich etapów szlaku ekspresji genowej obejmuje złożoną sieć interakcji. W wypadku pewnej grupy genów ten proces integracji, niezbędny dla szlaku ekspresji genowej, określany jest mianem "bramkowania genów". Zespół projektu pracuje nad wyjaśnieniem biologicznego procesu bramkowania genów na poziomie molekularnym. Wcześniejsze eksperymenty, w których stosowano testy nowych wiązań, wydatnie wspomogły badania struktury małych białek Sus1 zlokalizowanych w jądrach i ich udziału w bramkowaniu genów. Wyniki tej zasadniczej części badań zostały opublikowane w piśmie Journal of Biological Chemistry. Choć początkowe wyniki sugerowały, że Sus1 pod względem strukturalnym i funkcjonalnym odgrywa kluczową rolę w procesie bramkowania genów, dalsze prace ujawniły, że prawdopodobnie jest to zaledwie jeden z elementów osobnych subkompleksów, a nie łańcuch spinający dwa kompleksy. Pomogło to badaczom w wyjaśnieniu udziału kompleksów SAGA i TREX-2 w bramkowaniu genów.
