Hodowla dzikich jeżowców w akwakulturze
Większość dzikich populacji jeżowca jest przeławianych, dlatego Rada Europy podjęła decyzję o włączeniu Paracentrotus lividus do gatunków chronionych. Akwakultura jeżowca jest o tyle trudna, że dieta osobników dorosłych ma niekorzystny wpływ na smak ikry. Celem projektu ENRICH ("Enrichement of aquaculture implants by introduction of new marine species from the wild to breeding") było wprowadzenie jeżowców wyhodowanych z osobników dzikich do istniejących farm hodowlanych strzępiela, dorady i/lub różnych małży. Hodowlę rozpoczęto od osobników dorosłych pozyskanych z dzikich stad. Skupiając się na jakości zbliżonej do jeżowców dzikich pod względem barwy, smaku, struktury i twardości, naukowcy zmodyfikowali dietę jeżowców poprzez zmianę typu podawanego oleju oraz ilości dostarczanych białek i tłuszczy. Co ciekawe, optymalne rezultaty przyniosła dieta na bazie świeżo przygotowanego szpinaku, marchwi i jaj w połączeniu z powszechnie dostępnym na rynku granulatem paszowym w temperaturze 15–18 stopni Celsjusza. Podsumowując, jakość diety jest związana z rozwojem gonad, ich wielkością i dojrzałością. Pełny cykl życia jeżowca zbadano i wprowadzono zmiany w zakresie karmienia, warunków hodowlanych i podściółki aż do osiągnięcia dorosłości. Aby zbadać wzrost osobników młodych do osiągnięcia dorosłości, naukowcy stworzyli trzy systemy pilotażowe: zintegrowane systemy naziemne i morskie. Próby obejmowały szeroki zakres warunków środowiskowych, które umożliwiły przetestowanie wpływu systemów karmienia i hodowli przy różnych zmiennych. Proponowane metody oczyszczania wody ściekowej ilustrują zasięg środowiskowy projektu ENRICH. Wodę ściekową z bardzo intensywnych hodowli ryb przepuszczono przez biofiltr z błonicy sałatowej (zielenicy morskiej) oraz jednostkę produkcyjną, a następnie wykorzystano jako źródło pożywienia dla jeżowców morskich. System ten przynosi podwójną korzyść: umożliwia "oczyszczanie" ścieków pochodzących z hodowli ryb oraz zapewnia jeżowcom bogatą w białko dietę. Poza zaspokojeniem popytu ze strony wymagających konsumentów lubujących się w smaku ikry jeżowca, włączenie hodowli tego gatunku do akwakultury umożliwia zarybienie nadmiernie wyeksploatowanych populacji. Wiele małych przedsiębiorstw zyska na wzbogaceniu zasobów rozrodczych i powstaniu protokołów optymalizacji różnych etapów hodowli jeżowca.