Badanie fal słonecznych
Heliosejsmologia to nowy obszar fizyki solarnej, który zajmuje się symfonią fal dźwiękowych oscylujących na powierzchni Słońca. Te przeplatające się naprzemiennie aktywności reprezentują miliony różnych trybów wibracyjnych, które stanowią naturalną harmonikę Słońca, oscylacje generowane i uwięzione w jego wnętrzu. Stanowią one jedyne okno, przez które astronomowie mogą zajrzeć w głąb Słońca, dlatego ci wykorzystują je podobnie jak sejsmolodzy wykorzystują wibracje trzęsienia ziemi do badania wnętrza naszego globu. Do niedawna heliosejsmologia opierała się ściśle na modelach hydrodynamicznych z równaniami opisującymi ruch cieczy. W społeczności naukowej panuje obecnie względna zgoda co do tego, że przy wykorzystywaniu danych sejsmicznych należy uwzględniać pola magnetyczne, aby możliwe było określanie właściwości plazmy słonecznej, korony rozciągającej się na ponad 1 mln km od powierzchni Słońca, będącej także źródłem wiatru słonecznego. W ramach finansowanego przez UE projektu CSAM ("Coronal seismology and magnetoseismology") skupiono się na pogłębieniu wiedzy o sprzężeniu między falami magnetohydrodynamicznymi (MHD) na powierzchni solarnej a tymi w koronie, aby rozwinąć dziedzinę sejsmologii koronalnej. Fale dźwiękowe generowane są przez wahania ciśnienia, a tryby wibracji zwane są trybami p. Naukowcy zbadali związek między dwoma modelami, jednym trybem p z dziedziny heliosejsmologii, drugim z dziedziny pętli koronalnych — strukturami tworzonymi w wyniku strumienia solarnej indukcji magnetycznej, a tematyką sejsmologii koronalnej. Badania teoretyczne pokazały, że te dwa modele nie mogą być ściśle oddzielone. Wspólne podstawy teoretyczne opracowane w ramach projektu oferują fascynujący potencjał do oceny sprzężenia pomiędzy oscylacjami na powierzchni Słońca a tymi w koronie. Badania dostarczyły także nowych informacji dotyczących problemu absorpcji akustycznej, formy tłumienia oscylacji pętli koronalnej. Sejsmologia koronalna to nowa i szybko rozwijająca się dziedzina astronomii, a zespół projektu CSAM znacznie przyczynił się do jej rozwoju. Opisy teoretyczne sprzężenia fal MHD na powierzchni Słońca i w koronie otwierają drogę do nowych fascynujących hipotez w sejsmologii koronalnej. Dalsze badania mogą zademonstrować korelację z gromadzeniem danych dotyczących obecnych i przyszłych misji kosmicznych.
