Funkcje ekosystemowe sinic
Synechococcus to rodzaj sinic, odpowiedzialnych za około 25% fotosyntezy zachodzącej w oceanie. Różne gatunki wyewoluowały, by zająć różne nisze ekologiczne w zależności od dostępności substancji odżywczych oraz warunków fizycznych. W ramach finansowanego przez UE projektu "Do Synechococcus regulatory networks underpin marine ecological distinctness?" (SYNERGY) badano, w jaki sposób regulacja genów wpływa na rozmieszczenie tych różnych gatunków sinicy Synechococcus. Prace skupiały się na dostępności żelaza, ponieważ jest ono składnikiem odżywczym występującym w różnych stężeniach w różnych częściach oceanu. Badacze ustalili, że w przybrzeżnym szczepie Synechococcus podczas niedoboru żelaza w środowisku dochodzi do aktywacji licznych genów mającej na celu zmniejszenie zapotrzebowania na ten pierwiastek. Z kolei odmiany występujące na otwartych wodach nie wykazywały takiej regulacji podczas braku dostępności żelaza. W projekcie SYNERGY badano również zależność między sinicami Synechococcus a heterotroficznym (nie dokonującego fotosyntezy) planktonem o nazwie Roseobacter. Okazało się, że gdy organizmy te są hodowane wspólnie, Synechococcus aktywuje geny w celu przetwarzania odpadów organicznych wytwarzanych przez Roseobacter. Nieoczekiwanym wynikiem prac było stworzenie nowej metody genetycznego manipulowania szczepami Synechococcus poprzez hodowanie ich wraz z innymi organizmami, takimi jak Roseobacter. Podsumowując, projekt SYNERGY przyczynił się do lepszego poznania tej ważnej bakterii.
Słowa kluczowe
Sinice, ocean, Synechococcus, ekosystem, fotosynteza, ekologiczne, regulacja genów, dostępność żelaza
