Optymalna rekonwalescencja po udarze
Badacze z projektu MARS (Modeling arm recovery after stroke) stworzyli model przywrócenia funkcji ramion w wielu skalach czasowych. W celu rehabilitacji poudarowej skonstruowali oni spersonalizowany trenażer ruchowy do długoterminowej poprawy funkcji ramion po udarze. Zebrano od 30 osób zdrowych i 12 pacjentów po udarze dane dotyczące uczenia się funkcji motorycznych i rekonwalescencji na poziomie stawów dłoni i ramienia. W szczególności badano "synergię" lub nieprawidłowe połączenia między stawami, często powstające po udarze. Wiedza ta jest ważna, bo podczas gdy w drodze rehabilitacji udaje się przywrócić funkcję dłoni do realizacji zadania, to w obrębie stawów pojawiają się kompensacje. Nowo stworzona metoda uniezależniania ruchów w stawach dłoni od ruchów w stawach, które na nią nie wpływają, umożliwiła analizę tych wzajemnych oddziaływań. Następnie odkryto, że trening ruchowy w podostrej fazie po udarze dawał poprawę w trzech różnych skalach czasowych: w ciągu jednej sesji, po kilku dniach oraz po kilku tygodniach. Ponadto w ciągu jednej sesji poprawa jest związana z długoterminową rekonwalescencją. Przy użyciu optymalnej teorii kontroli badacze stworzyli również nowy harmonogram rehabilitacji, który maksymalizuje przewidywane długoterminowe korzyści z wielu zadań ruchowych u zdrowych osób. Adaptacja ruchowa jest skutkiem zarówno szybkich, jak i wolnych procesów, a pamięć długoterminowa kształtuje się w toku procesów wolnych. Optymalny harmonogram określał więc sekwencję zadań, która maksymalizowała długoterminowe korzyści z każdego z nich. Program przetestowano pod kątem czasu trwania, trudności zadań i warunków zaburzających. Przyszłe badania umożliwią walidację indywidualnych modeli predyktywnych rekonwalescencji i optymalizację harmonogramu treningu ruchowego w długoterminowej rekonwalescencji po udarze. Wpływ tego badania odczują pacjenci, klinicyści i ubezpieczyciele.
