Badanie natury widzenia
Zdolność widzenia jest rezultatem wizualnego przetwarzania światła przez układ wzrokowy. Układ ten obejmuje oko, korę wzrokową i inne części mózgu. Złożone funkcje tego układu obejmują odbiór światła, przekształcenie jednoocznych reprezentacji w percepcję dwuoczną, ocenę odległości między obiektami a ciałem oraz kierowanie ruchem. Wieloletnie badania dostarczyły nieocenionej wiedzy na temat funkcjonowania i niektórych podstawowych mechanizmów widzenia, lecz wiele kwestii pozostaje nierozwiązanych. Uczestnicy finansowanego przez UE projektu OPAL(odnośnik otworzy się w nowym oknie) (Optical and adaptational limits of vision) badali mechanizmy, dzięki którym oko może wyostrzyć zdegradowane, nieprawidłowe lub nieostre obrazy siatkówkowe. Ponadto zajęto się wpływem czynników dobowych na funkcjonowanie wzroku. W badaniach nad aberracją chromatyczną — gdy soczewki nie skupiają wszystkich kolorów do tego samego punktu zbieżności — naukowcy odkryli, że za poszczególne różnice odpowiada po części grubość soczewki. Ponadto wyjaśniło się, dlaczego zjawisko to jest powszechniejsze wśród ludzi starszych. Naukowcy ustalili, że w przypadku ludzi z utratą centralnego pola widzenia poprzeczną aberrację chromatyczną (TCA) można korygować indukując dodatkowe obwodowe TCA. Stworzenie pierwszych modeli oczu w pełni bazujących na optycznej koherentnej tomografii (OCT) powinno pomóc w zrozumieniu zaburzeń widzenia związanych ze zwyrodnieniami oczu. Przy użyciu określonych, rutynowych działań psychofizycznych, konsorcjum oceniało widzenie osiowe i pozaosiowe pod względem wrażliwości na kontrast i rozdzielczości oraz ostrości detekcji. Co interesujące, odkryto, że widzenie w obrębie dołka środkowego polepsza się po przedłużonej ekspozycji na nieostry obraz, lecz efekt ten jest niwelowany w przypadku nieostrego widzenia obwodowego. Naświetliło to istotność widzenia obwodowego przy projektowaniu soczewek do spowalniania postępów krótkowzroczności. W projekcie OPAL opracowano nowy zintegrowany instrument optyczny do pomiarów światła rozproszonego w formie przenośnego urządzenia optoelektronicznego, które przetestowano u pacjentów z zaćmą. Wyniki wykazały dobrą korelację z danymi psychofizycznymi oraz klinicznym stopniowaniem gęstości zaćmy. Odkrycia uczestników badania OPAL mają bezpośrednie konsekwencje dla strategii korekcji optycznej (okulary, chirurgia refrakcyjna), jak również zrozumienia, jak różne mono- oraz polichromatyczne aberracje ograniczają widzenie i czułość w warunkach słabego oświetlenia.
