Rola żon siedemnastowiecznych ambasadorów
Druga połowa XVII wieku to okres ożywionych stosunków między Monarchią Hiszpanii i Świętym Cesarstwem Rzymskim. Żony ambasadorów, czyli ambasadorowe, wspierały swoich mężów w ich pracy i były inicjatorkami strategii dyplomatycznych, na przykład patronatów czy mediacji. Pełniły rolę propagatorek kultury, eksportujących dzieła sztuki i książki, a także styl życia, kulturę ciała i zwyczaje towarzyskie. W badaniach historycznych okresu wczesnonowożytnego poświęcano jednak dotąd niewiele uwagi żonom ambasadorów. AMBASSADRESSES (Imperial ambassadresses between the courts of Madrid and Vienna (1650-1700): Diplomacy, sociability and culture) to unijny projekt mający na celu zbadanie wpływu żon ambasadorów na sprawy dyplomatyczne. Uczeni przyjrzeli się między innymi sposobom prowadzenia działań dyplomatycznych przez ambasadorowe, bez względu na to, czy miały one charakter zależny od płci, czy były strategiami współpracy. Badanie objęło ambasadorowe ze Świętego Cesarstwa Rzymskiego, działające w Madrycie w drugiej połowie XVII wieku. Naukowcy przeanalizowali zarówno źródła dyplomatyczne, jak i inne. Znalazły się wśród nich obrazy, portrety, meble, biżuteria, suknie, plany, przepisy kulinarne, prywatne listy, zapiski, dzienniki, perfumy, wykazy, sztuki teatralne i powieści. Zastosowano nowe metodologie oraz uwzględniono perspektywę badań genderowych. Prace prowadzono w różnych europejskich archiwach, bibliotekach i muzeach. Wyniki badań wskazują, że ambasadorowe ze Świętego Cesarstwa Rzymskiego wykorzystywały swoją władzę dyplomatyczną, społeczną, kulturową i obrzędową podczas misji swoich mężów. Ustalono też, że współpracowały one ze swoimi mężami w ramach głównej strategii, ale uczestniczyły też w zwyczajach społecznych i kulturalnych dworu w czasie trwania misji. Omawiane badanie może stać się przyczynkiem do przyszłych badań genderowych w dziedzinie stosunków międzynarodowych oraz zostać wykorzystane w naukach społecznych i humanistycznych.
