Przywództwo i innowacje społeczne
W kontekście polityki oszczędnościowej, mieszkańcy zbierają się, aby wspólnie rozwiązać problemy, których nie podejmują (lub nie mogą podjąć) władze. Jednakże organizatorzy takich grup zwracają niewielką uwagę na wpływ lub skalowalność takich rozwiązań oraz na skuteczną zmianę społeczną. W ramach finansowanego przez UE projektu SOCRISIS (Social innovation against the crisis: How leadership practices and civic capacity improve neighbourhood development) analizowano metody przeciwdziałania skutkom recesji stosowane przez te dwie lokalne społeczności. Konsorcjum zbadało, w jaki sposób w społecznościach Barcelony i Nowego Jorku rodzą się innowacje społeczne. Celem analizy było promowanie zmian społecznych i zrozumienie tych ruchów w kontekście teorii wspólnego przywództwa. Zespół zabrał głos w debacie akademickiej, przedstawiając trzy hipotezy. Po pierwsze, grupa zasugerowała, że społeczności o większym potencjale społecznym przedstawiają bardziej skuteczne i skalowalne rozwiązania. Druga hipoteza to generowanie tego samego rodzaju rezultatów przez demokratyczne formy zbiorowego przywództwa. Jako ostatni przywołano fakt, iż innowacje społeczne skutecznie przyczyniają się do zmian społecznych. Wyniki pokazują, że innowacje społeczne, aby mogły być skuteczne i skalowalne, powinny zawierać elementy niezbędne do osiągnięcia sukcesu. Zespół zasugerował więc wykorzystanie potencjału społecznego i stworzenie lokalnej polityki w celu zwiększenia tego potencjału. W ten sposób można będzie wdrażać innowacje społeczne nawet w przypadku społeczności o niskim potencjale. Zespół określił trzy formy demokratycznego przywództwa pozwalające na skuteczne wdrożenie innowacji społecznych. Przywództwo jest zatem kluczową kwestią. Naukowcy potwierdzili, że podejście instytucjonalne jest niewystarczające do rozwiązania wspólnych problemów związanych z polityką oszczędnościową. Zlokalizowane i oddolne rozwiązania również nie wywołują zmian społecznych. Udowodniono, że istnieje potrzeba wieloskalowych strategii rozwiązania problemów społecznych. Zespół zalecił perspektywę oddolną, która łączy innowacje zarówno o charakterze społecznym, jak i instytucjonalnym. Inicjatywy na poziomie społecznym mogą wówczas zostać powiązane z instytucjami publicznymi, które mogą pomóc w skalowalności. Wyniki projektu pomagają lepiej zrozumieć zmiany społeczne. Nowe narzędzia wspierają i promują tego typu zmiany.
