Skip to main content
European Commission logo print header

Article Category

Wiadomości
Zawartość zarchiwizowana w dniu 2023-03-02

Article available in the following languages:

Projekty UE zajmują się zjawiskiem zastraszania w szkole

Psycholodzy i naukowcy w dziedzinie informatyki z Wielkiej Brytanii, Portugalii i Niemiec wykorzystali rzeczywistość wirtualną do opracowania modelu szkoły, w której dzieci mogą naśladować sytuacje wiążące się z zastraszaniem i nauczyć się sposobów skutecznego rozwiązywania te...

Psycholodzy i naukowcy w dziedzinie informatyki z Wielkiej Brytanii, Portugalii i Niemiec wykorzystali rzeczywistość wirtualną do opracowania modelu szkoły, w której dzieci mogą naśladować sytuacje wiążące się z zastraszaniem i nauczyć się sposobów skutecznego rozwiązywania tego problemu. Pokazowy model zastraszania, zwany "FearNot!" ("Nie bój się!"), opracowano w ramach ukończonego już projektu VICTEC; obecnie poddaje się go analizie obserwacyjnej prowadzonej przez partnerów projektu eCIRCUS. Obydwa projekty otrzymały dofinansowanie w ramach programów technologii społeczeństwa informacyjnego (IST) ujętych w piątym i szóstym programie ramowym. Gdy zespół VICTEC/e-CIRCUS zaczął zastanawiać się nad dramaturgią wydarzeń, jakie należy umieścić w pokazowym modelu zastraszania FearNot!, uświadomił sobie, że potrzebne są naprawdę wiarygodne scenariusze. W tym przypadku lektura tekstów akademickich nie była pomocna, gdyż wykazywały one tendencję do koncentrowania się na zagadnieniach ogólnych, takich jak zakres zastraszania oraz pytanie, czy wiąże się ono z określonymi typami osobowości. Poszukiwano relacji osób, które padły ofiarą zastraszania - ale często były one zbyt ogólne i opisywały raczej jego typowe przypadki niż określone incydenty. Znaleziono dwa źródła informacji, które dostarczyły zespołowi poszukiwanych scenariuszy. Jednym z tych źródeł był teatr i wgląd scenarzystów w określone przypadki, a drugim - historie zastraszania opowiadane przez dzieci. Na tej podstawie partnerzy projektu mogli zaprojektować obsadę złożoną z trójwymiarowych postaci, w tym wirtualnego znęcającego się nazwanego Luke i jego ofiarę. Dzieci zdobywają więcej informacji o tych postaciach w miarę zapoznawania się z różnymi scenariuszami zastraszania. W regularnych odstępach czasu postać z modelu pokazowego zatrzymuje się, aby zapytać dzieci o radę, co należy uczynić w następnym kroku: zignorować zastraszającego, odpowiedzieć atakiem na atak czy poinformować kogoś. Dzieci obserwują następnie kolejny epizod, aby dowiedzieć się, jaki skutek wywołały udzielane przez nie rady. W przeciwieństwie do filmów czy kreskówek, postacie w modelu pokazowym zostały zaprojektowane w inteligentny sposób i komputer ukazuje je w czasie rzeczywistym: relacje pomiędzy nimi nie są określone z góry. W relacjach między sobą postacie te, wyposażone w wewnętrzny model emocjonalny, potrafią wyrazić strach, złość czy zmartwienie. - FearNot! stanowi unikalny w Europie model wykorzystujący trójwymiarowe postacie graficzne dla opisu relacji osobowych i społecznych - powiedziała koordynator projektu profesor Ruth Aylett z Heriot-Watt University. - Większość europejskich projektów adresowanych do dzieci wykorzystuje strony internetowe. Jednak nie chcielibyśmy, aby dzieci postrzegały je jako grę, więc nasze postacie są pełne wyrazu - chociaż nadaliśmy im wygląd taki jak w kreskówkach, zamiast odtworzyć je w sposób naturalistyczny, gdyż badania psychologiczne wykazują, że ludzie odbierają sztucznie stworzone postacie przedstawione w sposób naturalistyczny jako denerwujące. Nie istnieje jednak magiczna różdżka do położenia kresu zastraszaniu i my też jej nie oferujemy, chociaż podkreślamy, że jedyne działanie, co do którego wszyscy są zgodni, to poinformowanie o tym osoby darzonej zaufaniem. Oprogramowanie nie zmierza do zastąpienia obecnych strategii edukacyjnych, lecz je uzupełnia. Partnerzy projektu mówią, że interaktywny model pozwoli dzieciom na lepsze uświadomienie sobie powodów, dla których zastraszający, ich ofiary i świadkowie postępują w taki, a nie inny sposób. Ponadto mówią, że chcieliby, aby dzieci wykorzystały system do odczuwania empatii wobec postaci biorących udział w incydencie zastraszania oraz poczuwały się do odpowiedzialności za przebieg wydarzeń. Pomimo tego, że w końcowej fazie projektu VICTEC w 2005 r. prototyp modelu FearNot! ukończono i poddano badaniom w grupie ponad 1000 dzieci w wieku od ośmiu do dwunastu lat, "stwierdziliśmy, że opracowany produkt nie w pełni nadawał się do wprowadzenia na rynek przede wszystkim z tego powodu, że zabrakło nam czasu na przeprowadzenie analizy obserwacyjnej w środowisku szkolnym: wstępne próby prowadzono z dziećmi w laboratoriach uniwersyteckich", powiedziała profesor Aylett. Partnerzy projektu eCIRCUS planują dalsze rozszerzenie liczby postaci i przypadków oraz poprawę interaktywnego działania modelu z punktu widzenia użytkownika. Celem projektu FearNot! jest wprowadzenie modelu pokazowego do szkół na początku 2007 r.

Kraje

Zjednoczone Królestwo

Powiązane artykuły