Gdy roboty będą mieć wąsy... Inżynierowie zaczęli doceniać wyrafinowaną budowę i adaptowalność systemów biologicznych, takich jak wąsy myszy i szczurów. Z kolei biolodzy coraz bardziej są zainteresowani wykorzystaniem sztucznych systemów jako układów testowych w swoich badaniach. Gospodarka cyfrowa Percepcja dotykowa, jaką myszy i szczury zawdzięczają swoim wąsom, jest niemal tak dobra, jak percepcja opuszkami palców u ludzi. Wobec tysięcy receptorów dotykowych na opuszkach palców zdumiewa fakt, że zaledwie około 30 wąsów po każdej stronie pyszczka gryzonia umożliwia mu poruszanie się w skomplikowanym otoczeniu i w ciemności. Ten wyjątkowy potencjał wąsów jako wielofunkcyjnych czujników dotykowych, którym wystarczy minimalna styczność z przedmiotami i które działają niezależnie od oświetlenia, przyciągnął uwagę uczestników projektu AMOUSE. Aby zbadać odpowiednią morfologię układów sztucznych wąsów czuciowych zamocowanych po obu stronach poruszającego się robota, inżynierowie podjęli współpracę z biologami i neurobiologami. "Sztuczna mysz" wyposażona w 12 wąsów i kamerę posłużyła jako biomimetyczny model do studiowania sposobu, w jaki gryzonie przetwarzają informacje dotykowo-czuciowe. Stało się przy tym możliwe zbadanie wzajemnej zależności między różnymi układami czuciowymi - wzrokowym i somatosensorycznym. A konkretniej, zajęto się ustaleniem roli, jaką morfologia układu wąsów odgrywa w zdolności "sztucznej myszy" do poruszania się po doświadczalnym terenie bez potykania się o przeszkody. Unikanie kolizji ma pierwszorzędne znaczenie w przypadku robotów mobilnych. W przeszłości implementowano czujniki optyczne, które są jednak zależne od oświetlenia otoczenia, a ponadto wymagają kosztownego obliczeniowo przetwarzania obrazu. Szacowaniem odległości i rozpoznawaniem kształtu przedmiotów, na które napotykała sonda mechaniczna, zajęli się uczestnicy projektu z Instytutu Badań Psychologicznych im. Maksa-Plancka. Pochodzące ze sztucznych wąsów sygnały reprezentujące ich kąt odgięcia i prędkość dostarczały zasadniczych informacji o położeniu obiektu i stanowiły podstawę do rozpoznania jego kształtu. Kontaktowe pomiary odległości według różnych kątów odgięcia wąsów umożliwiały rozróżnianie między obiektami okrągłymi o zróżnicowanej krzywiźnie a równymi sześcianami lub walcami. Podczas gdy kształt obiektów o gładkiej powierzchni mógł być rozpoznawany pojedynczym wąsem, bardziej zaawansowane zdolności sensoryczne dawały zestawy dwóch lub większej liczby wąsów w układzie pionowym. Ważniejszy wydaje się jednak fakt, że pojawiły się nowe wskazówki, które mogą pomóc naukowcom w poznaniu sposobu, w jaki gryzonie swoimi wąsami rozpoznają kształty.
