Perspektywa bezpieczniejsze nawigacji lotniczej
Do najniebezpieczniejszych czynności w sterowaniu samolotem należy lądowanie i start, podchodzenie do lądowania oraz manewry lub nawigacja w strefie końcowej. Dostępne obecnie certyfikowane systemy nawigacyjne wymagają ciężkiej infrastruktury lotniskowej, ponadto może im brakować spójności i dokładności niezbędnych przy tego typu operacjach. Te niedociągnięcia wymagają wprowadzenia nowych systemów, które miałyby albo zastąpić, albo uzupełnić systemy istniejące. Celem projektu "Lotnicze systemy nawigacyjne dla helikopterów i statków powietrznych" (Pegase) było przeprowadzenie oceny wykonalności nowego systemu nawigacji, który zapewnia niezależne podejście 3D oraz system kierowania dla lotnisk, jak i dla lądowisk dla helikopterów. W systemie kluczowe są trzy podstawowe technologie: wyszczególnienie rzetelnej bazy danych odniesienia naziemnego, innowacyjne techniki korelacji między czujnikami a pokładową bazą danych naziemnych oraz algorytm serwosterowania do zarządzania trajektoriami stałopłatów i wiropłatów. Technika serwosterowania opiera się na informacjach uzyskanych z czujnika wizualnego kontrolującego ruch robota i jego położenie względem otoczenia – jest to uzasadnione podejście, zważywszy że robot jest tych samych rozmiarów co samolot. Partnerzy projektu Pegase, zgodnie ze specjalizacją, podjęli szereg działań, których celem była ocena wykonalności autonomicznego, przystosowanego do różnych warunków atmosferycznych systemu lokalizacji i kierowania. Zajęli się również określeniem kryteriów pracy wymaganych dla czujników wizualnych i bazy danych odniesienia naziemnego. Zapewnia to dokładne kierowanie podczas rozbiegu od wyrównania po ostateczny start oraz od podejścia do lądowania do całkowitego zatrzymania na drodze do kołowania lub lądowisku dla helikopterów. Zespół projektu wykorzystał istniejące narzędzia do symulacji i współpracy człowiek-komputer opracowane zarówno dla stałopłatów, jak i wiropłatów. Działania skupiające się na czujnikach pozwoliły lepiej zrozumieć wymagania dotyczące czujników wizualnych podczas funkcji lądowania i startu, co ostatecznie podkreśliło potrzebę stworzenia nowych czujników. Podczas prac na istniejących źródłach danych uwzględniono pojawiające się systemy satelitarne, które w najbliższej przyszłości wejdą w życie. Rozważano wiele różnych metodologii na rzecz dalszego rozwoju, a także opracowano algorytmy przetwarzania obrazów do kamer pokładowych. Te ostatnie mają zastosowanie w wykrywaniu, lokalizowaniu i śledzeniu, podczas gdy rozwój opartych na obrazie i położeniu wizualnych metod serwosterowania gwarantuje postęp w zakresie automatycznego lądowania stałopłatów. Sukcesy projektu Pegase utorowały drogę dla wprowadzenia nowych bardziej oszczędnych systemów nawigacji szczycących się większą dokładnością i spójnością w porównaniu z używanymi obecnie.
