Wygaszanie urazów
Urazy te wywołane takimi wydarzeniami, jak walki zbrojne, wypadki samochodowe, przemoc fizyczna lub przemoc na tle seksualnym mogą prowadzić do wyniszczającego lęku i zespołu stresu pourazowego (PTSD). Strach wywołuje uczynnienie jądra migdałowatego, głęboko osadzonej struktury kształtem przypominającej migdał, znajdującej się w płatach skroniowych mózgu. W tym miejscu przetwarzane jest wspomnienie reakcji emocjonalnych, co prowadzi do odpowiedzi ze strony ciała migdałowatego i efektu stresowego w konfrontacji z sytuacją wywołującą lęk. Zwykle zmiany w mózgu są tymczasowe, jednak w przypadkach takich jak PTSD, poprawa może nie nastąpić nawet po wielu latach. Wygaszanie strachu to jedyna z dostępnych metod leczenia oparta na eksponowaniu na obiekt bez udziału uprzednio sparowanego bodźca awersyjnego. Jednakże w ciężkich przypadkach, uczenie się lęku opiera się procesowi wygaszania. Aby zwalczyć zaburzenia lękowe, z jakimi zmagają się miliony osób na całym świecie, jednym ze sposobów jest zidentyfikowanie kluczowych mechanizmów nerwowych zaangażowanych w procesy wygaszania. Projekt finansowany ze środków UE "Neurobiologia utrzymywania się traumatycznych wspomnień" (Fear and Trauma) zajmuje się badaniem jądra migdałowatego podstawnego bocznego (BLA) w warunkach wysokiego napięcia emocjonalnego. Zespół projektu skupia się przede wszystkim na uwalnianiu czynnika uwalniającego kortykotropinę (CRF) oraz na systemie modulacji CRF angażującym receptory glutamatergiczne. Badacze uczestniczący w projekcie Fear and Trauma zbadali białka synaptyczne. Jedna z teorii mówi, że wygaszanie strachu obejmuje głębokie modyfikacje względem odpowiednich synaps (połączeń między zakończeniami nerwowymi). To, czy uda się doprowadzić do wygaszenia strachu, zależy od rywalizacji pomiędzy konsolidacją strachu a nabyciem zdolności wygaszania, a wówczas doświadczenie lękowe może sprawić, że jądro migdałowate stanie się czynne, areaktywne, aż ostatecznie nastąpi korekcja. Dzięki poprzednim badaniom prowadzonym na szczurach ustalono, że liczy się odpowiedni moment zastosowania terapii wygaszania strachu w połączeniu z rzeczywistym warunkowaniem strachu. Do tej pory badacze z powodzeniem zaprojektowali eksperymentalne ramy w celu ustanowienia na modelu szczura osłabionego wygaszania strachu, w przypadku gdy deficyty wygaszania zależą od czasu po nastąpieniu urazu. Prace w ramach projektu Fear and Trauma będą nadal obejmowały badania dotyczące skutków doświadczeń we wczesnym okresie życia. Po zastosowaniu w praktyce psychologicznej i psychiatrycznej, pomyślne wygaszanie strachu pomoże sprawić, że życie wielu osób stanie się bardziej znośne, a także zmniejszy podatność na występowanie depresji.
