Czy pamiętasz, kiedy…?
Wiele badań skupia się na skali czasowej poniżej jednej sekundy, za którą najprawdopodobniej odpowiadają mechanizmy podkorowe. Inne badania dotyczą modalności informacji wejściowych, na przykład wzrokowych lub słuchowych sygnałów wejściowych, co ogranicza wnioski co do mechanizmów ogólnych. Wyniki tych badań można jednak wykorzystać do zidentyfikowania mechanizmów związanych z regionami wzrokowymi i słuchowymi kory. Celem projektu "Neuronowe podstawy przetwarzania czasowego w mózgu człowieka" (Neurotime) było zbadanie neuronowych mechanizmów odpowiedzialnych za przetwarzanie czasowe poprzez połączenie różnych modalności czuciowych i różnych okresów czasowych w ramach tego samego zestawu doświadczeń. Badacze przyjęli hipotezę, że w przetwarzaniu czasowym sygnałów w zakresie od jednej do dwóch sekund biorą udział mechanizmy amodalne (niezależne od modalności bodźca) i podkorowe (móżdżkowe). Założyli też, że w przypadku dłuższych okresów czasowych wykorzystywane są dodatkowe obszary kory, takie jak kora wzrokowa i słuchowa, a także kora przedczołowa i ciemieniowa, które rejestrują dane czasowe w pamięci. Przeprowadzając doświadczenia behawioralne z wykorzystaniem bodźców wzrokowych i słuchowych w okresach krótkich (2 sekundy) i długich (12 sekund), naukowcy dowiedli, że badane osoby miały spójne wyniki w przypadku szacowania czasu w różnych modalnościach, ale gorsze w przypadku krótkich i długich okresów czasowych. Następnie zgromadzono obrazy mózgów uczestników badania, uzyskane przy pomocy rezonansu magnetycznego (MRI), aby określić, czy różnice w przetwarzaniu różnych okresów wynikają z różnic w strukturach neuronowych. Projekt Neurotime dotyczył ważnej dziedziny przetwarzania sygnałów czasowych u ludzi i polegał na analizie dwóch okresów czasowych i dwóch modalności czuciowych (słuchowej i wzrokowej). Badania obejmowały zarówno funkcje (oceniane na podstawie doświadczeń behawioralnych), jak i struktury (oceniane przy pomocy strukturalnego MRI) związane z przetwarzaniem funkcjonalnym u tych samych pacjentów. Wyniki projektu powinny umożliwić lepsze poznanie tego, jak – i kiedy – ludzie przetwarzają ważne informacje czasowe, na przykład w przypadku lokalizowania dźwięku nadjeżdżającego samochodu czy też przechowywania wspomnień z dzieciństwa.
