Soczewki naśladujące oko ludzkie do aparatów w telefonach komórkowych
Wszystkie soczewki obecnie stosowane w przyrządach optycznych są produkowane w podobnej technologii tradycyjnej. Są to twarde materiały, które dzięki odpowiedniemu ukształtowaniu zmieniają wielkość obrazu widzianego w ustalonym przedziale odległości. Soczewka oka ludzkiego jest natomiast wykonana z elastycznych tkanek, które w procesie zwanym akomodacją zmieniają jej kształt, aby uzyskać ostry obraz w dużym zakresie odległości. Mikroskopijne mięśnie przytwierdzone do soczewki kurczą się i rozkurczają, aby odpowiednio do potrzeb zmieniać krzywiznę i grubość soczewki. Zdolność naśladowania mechanizmów naturalnych poprzez produkcję elastycznych soczewek o zmiennych parametrach niesie ogromny potencjał w wielu dziedzinach, między innymi biomedycynie i elektronice użytkowej. Technologia ta ma bezpośrednie zastosowanie do implantów soczewek wewnątrzgałkowych, a dodatkowo pozwoliłaby znacznie poprawić parametry na przykład aparatów fotograficznych w telefonach komórkowych oraz elastycznych wyświetlaczy ciekłokrystalicznych (LCD). Naukowcy pracują nad stworzeniem takiej technologii w ramach finansowanego przez UE projektu Parylens ("Parylene based artificial smart lenses fabricated using a novel solid-on-liquid deposition process"). Podczas wcześniejszego projektu Multipol w programie ramowym wykazano możliwość odkładania błony polimerowej (Parylene) na powierzchni płynu w taki sposób, aby hermetycznie zamknąć płyn wewnątrz błony bez jej deformowania. Ogniskową uzyskanej tą metodą soczewki można następnie zmieniać, odkształcając soczewkę siłami zewnętrznymi pochodzącymi albo z mięśni oka ludzkiego, albo z przezroczystych elektrod wykonanych z polimerów elektroaktywnych (EAP). Jednym z kluczowych celów naukowych projektu Parylens było uzyskanie dostatecznie dużego stopnia swobody dla prawidłowej akomodacji. Naukowcy musieli przy tym cały czas dbać o zachowanie licznych korzystnych właściwości polimeru Parylene, w tym biokompatybilności, przezroczystości i obojętności chemicznej. Dotychczas udało się rozwiązać problem elastyczności oraz odłożyć na powierzchni nanocząsteczki o znanych właściwościach antybakteryjnych. Aby zapewnić ściśliwość płynnego wnętrza soczewki, naukowcy zastosowali tzw. proces sol-gel, który pozwala uzyskać wilgotną substancję o właściwościach ciała stałego. Wyprodukowano też pierwszy prototyp elastycznego wyświetlacza LCD. Projekt Parylens wyprzedza istniejące rozwiązania w dziedzinie kapsułkowania cieczy w substancjach stałych, wytyczając drogę dla nowej generacji urządzeń optycznych i ogromnie zwiększając konkurencyjność gospodarki UE.
