Skąd wzięły się barwy rzymskiego szkła
Miejsca, w których produkowano szkło i szlaki handlowe związane ze szkłem rzymskim w ciągu ostatniej dekady cieszyły się dużym zainteresowaniem. Większość badań skupiło się na pochodzeniu (miejscu lub źródle pochodzenia) piasku, substancji stabilizujących i topników użytych do wytworzenia szkła. Naukowcy pracujący nad finansowanym ze środków UE projektem ISOGLASS zajęli się rzadko poruszanym zagadnieniem barwników i odbarwiaczy. Przeanalizowali skład pierwiastkowy i izotopowy próbek, zwracając szczególną uwagę na miedź (barwnik) i antymon (Sb, odbarwiacz), aby uzyskać informacje o dotyczącym ich handlu i transporcie. Naukowcy zastosowali analizę izotopową (wyznaczanie składu izotopowego określonego pierwiastka), aby móc określić chronologię, poznać techniki i górnictwo tamtych czasów, a także dawne szlaki handlowe. W tym celu naukowcy opracowali procedury rozkładu próbek i protokoły izolacji, aby wyizolować określone pierwiastki, zarówno w przypadku rud antymonu, wykorzystywanych do w produkcji szkła, jak i samego starożytnego szkła. Następnie przeprowadzili analizy izotopowe, aby określić ilość różnych izotopów każdego pierwiastka, którym się interesowali. Szczególnie pouczające były wyniki dotyczące proporcji izotopów antymonu. Wyniki wykazały, że choć wcześniejsze szkło rzymskie było bardziej zróżnicowane pod względem proporcji izotopów, różnica nie była duża. Uzyskane dane wskazują, że starożytni wykorzystywali do wyrobu szkła rudy antymonu pochodzące z raczej niewielu miejsc. Wartości pośrednie mogą wskazywać, że szkło pochodzi z recyklingu, co w starożytnym Rzymie było powszechnie stosowane. ISOGLASS przyczynił się do poszerzenia wiedzy o pochodzeniu i produkcji starożytnego szkła rzymskiego, stanowiącego ważny element dziedzictwa europejskiego. Ponadto metody opracowane w ramach projektu mają zastosowanie w wielu innych dziedzinach, w tym w badaniach innych artefaktów i diagnozowaniu chorób wpływających na metabolizm składników mineralnych.
