Zabytkowa architektura w nowym świetle
Wiele wieków temu w starożytnych cywilizacjach, na przykład greckiej, fenickiej i rzymskiej, stosowano zaawansowane techniki obróbki kamienia, które się wzajemnie przenikały, a wpływ na nie miała też często ludność lokalna. W północnoafrykańskim regionie Maghreb zjawisko to jest widoczne w jednej szczególnej technice budowlanej zwanej współcześnie Opus Africanum. W ramach finansowanego przez UE projektu SWORM zbadano, jak te techniki budowlane rozprzestrzeniały się w krajach śródziemnomorskich. Współcześni historycy stawiają hipotezę, że technika ta została pierwotnie opracowana w Palestynie i Syrii, została przeniesiona do kolonii fenickich, na przykład Kartaginy, a następnie pozostała w użyciu do czasów rzymskich. W celu sprawdzenia tej teorii projekt skupiał się na znajdowaniu śladów rozprzestrzeniania się tej techniki i na przeprowadzeniu szczegółowego badania dotyczącego jej stosowania w starożytnym Maroko. Zastosowano różne metody geologiczne, archeologiczne, antropologiczne i naukowe w celu udokumentowania lokalnych i napływowych tradycji budowlanych, wskazując też architektoniczne powiązania regionu Maghreb z innymi obszarami śródziemnomorskimi. W ramach badań zespół prowadzący projekt zidentyfikował trzy odrębne techniki obróbki kamienia, wykazując, że model ich rozpowszechniania jest dużo bardziej skomplikowany, niż uprzednio uważano. Na przykład jedna z tych technik mogła powstać niezależnie w różnych miejscach i okresach, co poddaje w wątpliwość proponowany trop fenicki. W ramach dalszych badań ustalono, że w trakcie budowy Kapitolu Sala w nowożytnym Rabacie zastosowano technikę Opus Africanum nie tylko ze względów konstrukcyjnych, ale również w celu utrzymania kosztów na niskim poziomie. W ramach tej szczegółowej analizy zidentyfikowano bardziej dokładnie tradycję helleńskich, punickich, afrykańskich i rzymskich technik budowlanych, wykazując, że różne kultury w tym regionie wspólnie doprowadziły do powstania wyjątkowego stylu architektonicznego. Większa wiedza o materiałach i konstrukcjach budowlanych stosowanych w starożytności przyczyni się nie tylko do skuteczniejszej ochrony zabytków, ale również do tworzenia nowatorskich pomysłów wśród naukowców i historyków architektury.
