Odnowa społeczności ekologicznych
Celem projektu MODELECORESTORATION (Ecological restoration in model communities) było opracowanie ram teoretycznych dla odnowy ekologicznej. Zespół porównał prognozy modelowe dla rzeczywistych odnowionych i zdegradowanych społeczności w kontekście struktury (skład społeczności) i formy (stabilność). Naukowcy zajęli się trzema zasadniczymi zagadnieniami, z których pierwsze dotyczyło zbadania, czy możliwa jest odbudowa pewnych właściwości ekologicznych w zdegradowanych społecznościach. Drugie zagadnienie dotyczyło stopnia, w jakim siedlisko musi zostać odnowione, aby możliwe było przywrócenie mu minimum stabilności. Po trzecie, prognozowano, w których społecznościach odnowa jest najłatwiejsza do zrealizowania. Partnerzy projektu opracowali modele społeczności wzajemnie oddziałujących na siebie gatunków i na tej podstawie stworzyli różne scenariusze odnowy. Zastosowali szereg zmiennych opisujących bioróżnorodność społeczności, strukturę sieci zależności pokarmowych oraz stabilność. Ogólne wzorce tych społeczności były zbliżone do tych występujących w przyrodzie, a ich właściwości statystyczne zgodne z notowanymi wartościami rzeczywistych społeczności tworzących sieć zależności pokarmowych. W modelach symulacji zastosowano algorytmy opisujące utratę siedliska i jego odnowę. Siedlisko modelowe poddawano procesowi niszczenia w zakresach co 10%, po czym pozostawiano je do ustabilizowania. Po ustabilizowaniu, siedlisko poddawano odnowie w zakresie, w jakim uległo zniszczeniu, pozwalając rozwijać się społecznościom do momentu osiągnięcia stanu stabilnego. Następnie, naukowcy zmierzyli różnorodność, właściwości sieci zależności pokarmowych i stabilność społeczności w siedliskach zniszczonych i odbudowanych. Wyniki pokazały, że możliwa jest odbudowa właściwości ekologicznych w zdegradowanych społecznościach, choć tempo odnowy zależało od stopnia pierwotnego zniszczenia. Tempo odnowy społeczności żyjących w siedliskach poddanych zniszczeniu w największym zakresie było wolniejsze i stabilizacja następowała później, a same społeczności były mniej odporne. Ustalono, że utrata gatunków była ostatnią konsekwencją utraty siedliska, a czas odnowy jego zasobności był dłuższy. Naukowcy zaobserwowali, że w procesie odnowy symulowanych społeczności ważną rolę odgrywał stosunek wzajemnych oddziaływań pomiędzy dyspersją nasion i aktywnością zapylaczy względem oddziaływań typu drapieżnik-ofiara oraz gospodarz-parazytoid. Modele pokazały ponadto, że wiele społeczności wykazywało wzorce przeciwstawne (np. zwiększenie i zmniejszenie) na wstępnym etapie odnowy, co wskazuje na konieczność prowadzenia długoterminowych działań monitorujących. W ramach projektu MODELECORESTORATION prowadzono również doświadczenia terenowe, zbierając próbki biologiczne od społeczności zamieszkujących bagna morskie Kanału Bristolskiego w Zjednoczonym Królestwie. Wyniki poparły wnioski płynące z modeli symulacji pokazując, że odnowa społeczności zamieszkujących bagna, gdzie nastąpiło całkowite zniszczenie siedliska trwa dłużej. Dowodzi to również prawdziwości teorii mówiącej o tym, że tempo odnowy jest silnie uzależnione od stopnia jego zniszczenia.
