Poznawanie tajemnic erupcji gwiezdnych
Wysokiej rozdzielczości obserwacje naziemne i kosmiczne pozwoliły urzeczywistnić ideę wykorzystywania fal propagowanych w atmosferze Słońca do szacowania parametrów, których nie da się zmierzyć bezpośrednio. W połączeniu z modelami teoretycznymi obserwacje te utorowały drogę do stworzenia techniki nazwanej heliosejsmologią oraz magnetohydrodynamicznej (MHD) sejsmologii koronalnej. Coraz większa czułość nowoczesnych teleskopów umożliwiła obserwowanie oscylacji w erupcjach koronalnych innych gwiazd. Astronomowie pracujący nad projektem SESTCOOS (Seismology of stellar coronal oscillations) zajęli się sondowaniem atmosfer gwiezdnych z wykorzystaniem wiedzy z zakresu sejsmologii koronalnej MHD. Dzięki dofinansowaniu UE, astronomowie znacząco ulepszyli kod modelowania wyprzedzającego (FoMo) dla plazm optycznie rzadkich. Ten kod numeryczny posłużył do ustalenia sygnatur obserwacyjnych dla oscylacji kompresyjnych i poprzecznych w górnych partiach atmosfery Słońca. Przeprowadzone przez zespół SESTCOOS prace w zakresie modelowania wykazały, że oscylacje poprzeczne mogą prowadzić do powstawania w koronie słonecznej struktur pasmowych. Opracowano też i zastosowano nowe modele numeryczne w celu dokładnego poznania oscylacji w regionach silnego pola magnetycznego w fotosferze. Dane z obserwatorium Apache Point w Nowym Meksyku w Stanach Zjednoczonych pokazały wyraźnie, że atmosfera czerwonego karła YZ Canis Minoris generuje silne fale w następstwie mocnych rozbłysków. Jest to młoda gwiazda, która wiruje wokół własnej osi raz na 2,8 dnia — około 10 razy szybciej niż Słońce, które jest gwiazdą średnio dojrzałą. Szybkie wirowanie Canis Minoris powoduje plątanie się linii pola magnetycznego w węzły, z których powstają niezwykle silne rozbłyski słoneczne. Obserwacje pozwoliły astronomom z projektu SESTCOOS dostrzec charakterystyczne oznaki oscylacji kompresyjnych, które mogą pochodzić od rozbłysków, a przy tym mogą potencjalnie posłużyć do badania innych gwiazd. Eksperci w dziedzinie rozbłysków i oscylacji gwiezdnych zostali zaproszeni na warsztat zorganizowany w toku projektu SESTCOOS w celu omówienia nowych kierunków rozwoju sejsmologii gwiezdnej. Wiedza zdobyta podczas badań atmosfery Słońca mogłaby tu posłużyć za punkt wyjścia dla poznawania mechanizmu generowania zaobserwowanych oscylacji przez rozbłyski.
