Badania naukowe nie wykazują zależności pomiędzy niedoborem witaminy D a depresją zimową
Zima kojarzy się z nartami, sankami i gorącym kakao. Ale dla wielu to także czas chandry. Wraz z zimą przychodzą coraz krótsze dni i coraz dotkliwszy brak słońca, a związane z tym sezonowe zaburzenia afektywne (SAD), zwane także depresją zimową, skojarzono również z brakiem witaminy D. Lecz naukowcy z Uniwersytetu Warwick w Wlk. Brytanii stwierdzili, że nie ma wyraźnego związku pomiędzy poziomem witaminy D we krwi a depresją. Badania opisano w czasopiśmie Journal of Affective Disorders. SAD zazwyczaj pojawia się u ludzi, którzy przez większą część roku cieszą się normalną kondycją psychiczną. Osoby cierpiące na tego typu zaburzenia doświadczają wraz ze zmianą pory roku poważnych wahań nastroju, które prowadzą do depresji, senności, letargu i skurczy głodowych. Kiedyś naukowcy stwierdzili, że wystawianie skóry na działanie promieni słonecznych stymuluje w niej wytwarzanie witaminy D a ograniczenie dostępu do światła słonecznego zimą może być przyczyną SAD. Ale brytyjski zespół naukowców odkrył, że depresja nie musi być związana z niskim poziomem witaminy D we krwi. Pod kierownictwem Oscara Franco z Akademii Medycznej Warwick naukowcy przeprowadzili przekrojowe badania populacji i sprawdzili poziom witaminy D (25-hydroksywitaminy D, albo 25(OH)D) u 3.262 osób z Pekinu i Szanghaju, Chiny, w ramach projektu "Odżywianie i zdrowie starzejącej się populacji Chin" (NHAPC). Następnie badani wypełniali kwestionariusz oceniający występowanie objawów depresji. Symptomy depresji zdefiniowano na poziomie 16 lub wyżej wg skali CES-D (Center for Epidemiological Studies of Depression Scale). Zespół, współpracujący z kolegami z Instytutu Nauk o Żywieniu Chińskiej Akademii Nauk, wykorzystał próbę radioimmunologiczną (sposób mierzenia niewielkich ilości substancji we krwi) w celu pomiaru stężenia witaminy D w krwioobiegu. W wyniku przeprowadzonych badań naukowcy stwierdzili, że obecność symptomów depresji jest niższa (7,2%) w grupie stanowiącej tercyl z najwyższym stężeniem 25(OH)D w porównaniu z tercylem o najniższym stężeniu (11,1%). "Ten związek znacznie osłabł po skontrolowaniu różnych czynników zakłócających, a po włączeniu do modelu analizy czynnika lokalizacji geograficznej - zniknął zupełnie" - jak piszą autorzy artykułu. Eksperci mówią, że niedobór witaminy D pojawia się, kiedy stężenie 25-hydroksywitaminy D w surowicy krwi wynosi 12 nanogramów/mililitr (ng/ml) lub mniej. Normalne stężenie 25-hydroksywitaminy D w surowicy krwi waha się pomiędzy 25 a 50 ng/ml. "Niewiele badań zajmowało się zależnością pomiędzy stężeniem 25-hydroksywitaminy D a depresją w populacjach ludzi" - wyjaśnia profesor Franco. "Niedobór witaminy D przypisywano także kilku chorobom chronicznym, w tym osteoporozie, rakowi, chorobom autoimmunologicznym i układu krążenia" - dodaje. "Poprzednie badania poświęcone skuteczności uzupełniania poziomu witaminy D przynosiły niespójne rezultaty. Potrzebne są dalsze badania, aby sprawdzić, czy witamina D ma związek z sezonowym zaburzeniem afektywnym, ale nasze badania stawiają pod znakiem zapytania skuteczność przyjmowania większych ilości witaminy D w celu zwalczenia objawów depresji." Według danych z poprzednich badań 1,3-3% Europejczyków cierpi na SAD w porównaniu z 0,8-9,7% mieszkańców Ameryki Północnej i 0-0,9% Azji. Naukowcy odkryli także, iż 70-80% osób z SAD to kobiety, u których zaburzenia zaczynają pojawiać się po 30 roku życia.
Kraje
Chiny, Zjednoczone Królestwo