Muzyczna historia tańca morris i budowanie społeczności
Taniec i muzyka często przeżywają okresy odrodzenia, które mogą być ważnym źródłem inspiracji dla współczesnych artystów, historyków i ogółu społeczeństwa. Obecnie odżywa zainteresowanie morrisem w Zjednoczonym Królestwie. To tradycyjny taniec pochodzący z XV wieku, zwykle tańczony w kole lub w rzędach, któremu często towarzyszy śpiew.
Zgłębianie archiwów muzyki renesansowej
Aby ożywić i dostosować morrisa do naszych czasów, musimy zagłębić się w jego historię i zrozumieć, jak pierwotnie był wykonywany. Nie da się bowiem ukryć, że zarówno muzyka, jak i zwyczaje znacznie się zmieniły od czasów, gdy społeczności gromadziły się na wydarzeniach związanych ze żniwami i innymi obrządkami rolniczymi. Projekt POM, realizowany przy wsparciu działania „Maria Skłodowska-Curie”(odnośnik otworzy się w nowym oknie), miał na celu lepsze poznanie kontekstu tańca morris, a zwłaszcza muzyki, która towarzyszyła mu w trakcie rozkwitu jego popularności w XVI i XVII wieku. Najbardziej znaczące i najtrudniejsze do wypełnienia luki w naszym zrozumieniu dotyczą właśnie tego okresu. Według Kathryn Roberts-Parker, liderki projektu POM i interdyscyplinarnej badaczki z Uniwersytetu w Newcastle, nie było to proste zadanie: „Muzykę tą najlepiej określa miano »wszechobecnej«, co sprawia, że bardzo trudno jest wyciągnąć jakiekolwiek konkretne wnioski z badań archiwalnych".
Historyczne wykonanie morrisa odkrywa tajemnice przeszłości
Mając na celu promowanie zrównoważonego podejścia do praktyki artystycznej, w ramach projektu POM badacze nawiązali współpracę z profesjonalnymi tancerzami z Dance City w Newcastle-upon-Tyne. „Udało nam się przygotować materiały, które zebrałam z archiwów i zorganizować dwa występy na Uniwersytecie Newcastle”, wyjaśnia Roberts-Parker. Połączenie badań tekstowych z próbami z wykorzystaniem instrumentów z epoki pozwoliła na wyciągnięcie interesujących wniosków na temat choreografii i muzykologii tej formy tańca. Jednym z takich odkryć jest użycie dzwonków kostkowych, które nadal są popularne wśród współczesnych grup wykonujących morrisa. Instrumenty takie jak fujarka i bębenek służą do wykonywania prostych melodii, które mogą przyciągnąć tłumy z dużych odległości. Co ważne, cechy te są wspólne dla Wysp Brytyjskich i reszty Europy. Kolejne uderzające podobieństwo odkryte przez Roberts-Parker w różnych regionach geograficznych dotyczy choreografii morrisa: „Thoinot Arbeau w swoim podręczniku tańca – wydanej w 1589 roku publikacji »Orchèsographie« opisuje chłopca tańczącego morrisa w pokoju w stylu bardzo podobnym do tradycyjnego angielskiego bożonarodzeniowego przedstawienia zwanego Boy Bishop”. Podobnie muzyka towarzysząca tańczeniu morrisa zachowała pewną prostotę na przestrzeni wieków. Jak ujęła Roberts-Parker: „To prostota, która naprawdę pasuje do stylu tańca wspólnotowego”. W ramach projektu udało się zrealizować dwa istotne cele. Pierwszym z nich jest baza danych, która pozwala śledzić rozwój instrumentarium i dźwięków związanych z tańcem morris na przestrzeni czasu. Drugim jest głębsze zrozumienie społecznej wartości tańca. Jak mówi Roberts-Parker: „To budowanie społeczności, to aktywizm polityczny, to kontrowersyjność i więź ze środowiskiem naturalnym".
