Globalny obieg węgla a zmiana klimatu
LGM oznacza okres, w którym pokrywa lodowa w trakcie ostatniego zlodowacenia miała maksymalny obszar, w przybliżeniu 20 tys. lat temu. W ramach projektu 6C opracowano nowe narzędzia pozwalające zrekonstruować parametry środowiskowe tamtego okresu. Porównano również archiwalne zapisy analityczne dotyczące sedymentacji z modelami numerycznymi. Umożliwiło to badaczom zidentyfikowanie mechanizmów sterujących obiegiem węgla w oceanach. Pozwoliło im też stwierdzić, że masy wody są zbiornikami, czyli źródłami atmosferycznego dwutlenku węgla (CO2). Poznano dzięki temu lepiej rolę i znaczenie obiegu węgla w zmianach klimatu. Znajomość natury i zasięgu ostatnich fluktuacji pozwoliła naukowcom na ocenę stabilności współczesnego klimatu oraz przewidzenie wszelkich jego zmian w przyszłości. Drugim założeniem projektu było zbadanie osadów z północnego obszaru Morza Arabskiego. Celem było zademonstrowanie, że tempo obniżania się poziomu CO2 w tym rejonie zwiększyło się znacząco ok. 18 tys. lat temu. Mogło być czynnikiem powodującym wzrost stężenia CO2 w atmosferze na początku ostatniego zlodowacenia. Naukowcy są przekonani, że oceany miały kluczowe znaczenie w regulowaniu zmian stężenia CO2 w atmosferze w okresach lodowcowych i międzylodowcowych. Istnieją jednak niejasności co do późniejszych zmian położenia i stężenia oceanicznych źródeł i struktur pochłaniających CO2. Rekonstrukcja przygotowana w ramach projektu 6C wskazuje, że północna część Morza Arabskiego była źródłem emitującym dwutlenek węgla do atmosfery przez ostatnie 30 tys. lat. Dane uzyskane w ramach projektu 6C pozwolą decydentom na lepsze zrozumienie naturalnego systemu klimatycznego podczas podejmowania decyzji odnośnie ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Przyczyniły się także do tworzenia bardziej realistycznych scenariuszy dotyczących wpływu zmiany klimatu. Te zaś są potrzebne do zwiększenia wysiłków WE w kierunku niezbędnej redukcji emisji CO2 w przyszłości.
